Carla (42) pas twee maanden alcohol vrij.

Carla is gehuwd en heeft drie grote kinderen.

"Mijn drankverslaving" is langzaam begonnen.

 Ik had de gewoonte iets te drinken als we uitgingen en 's avonds na het eten. Maar op de duur was ik niet meer tevreden met één glas en later ook niet meer met twee.

Mijn man probeerde me te helpen, maar tevergeefs. Ofwel begon ik te huilen ofwel werd ik kwaad. Ik heb nooit een  noemenswaardige oorzaak gevonden?

Al wie maar lang genoeg oefent met  drank, kan verslaafd raken. Je beseft op een gegeven moment wel dat je overdrijft, maar dan is het te laat.

Als we uitgingen gebeurde het vaker dan normaal dat ik dronken thuiskwam. Ik had dikwijls het gevoel " maar zien jullie het dat niet "

Ik dacht dat anderen mij moesten helpen.

Maar die kunnen dat niet. Je sust jezelf ook met het feit dat niemand er iets van zegt. Maar vanaf het moment dat je niet van alcohol af kunt blijven, heb je een probleem, ook al gaat het maar om één pint.

Toen de kinderen groter werden, zag ik dat mijn verslaving hen ongelukkig maakte. Dat was een reden om het voor mezelf toe te geven.

Op een zondag hadden we onze reis besproken en ik had natuurlijk weer te veel gedronken. Tegen het avondeten kon ik niet meer en kroop ik van schaamte en ellende in bed.

Die avond, terwijl ik mijn roes lag uit te slapen, besloot mijn gezin dat er iets moest veranderen.

De volgende dag gaf mijn dochter me het telefoonnummer van de AA en vroeg me er iets mee te doen. Niemand heeft me gedwongen. Diezelfde dag nog heb ik gebeld en een week later ben ik voor het eerst naar een bijeenkomst gegaan.

Ik ben er bevend binnengestapt, maar heel tevreden en gerustgesteld weer buitengekomen.

Ik heb er spijt van dat ik de stap niet tien jaar vroeger gezet heb. Sinds ik bij de AA ben. kan ik ook met mijn gezin over het probleem praten.

Vroeger was dat onmogelijk.

Carla