Alcoholisme “ de ziekte van rijke en arme, jonge en oude.
Geen van de toeristen die foto’s van ons in onze elegante auto's nemen zouden zich kunnen voorstellen dat de persoon achter het stuur een alcoholist was en op de passagiers plaats de glimlachende dame achter haar zonnebril een doodsbange echtgenote was die voor hun veiligheid vreesde.
Tranen zijn tranen, in een Bentley of een oude Ford, in het zonnige Monte Carlo of in een nevelige regende stad.
De eerste keer dat het alcoholisme van mijn echtgenoot zijn gezicht toonde reageerde ik hetzelfde zoals andere echtgenotes die de informatie niet hebben dat het geen slechte gewoonte en gedrag is en niets met mij te doen had.
Ik werd “ gek “ genoemd en ik kan nu begrijpen waarom. Ondanks mijn opvoeding schreeuwde ik, gilde, huilde, bedelde, ging weg in het midden van de nacht, voor de beledigingen , bedreigingen en noemt maar op.
Ik werd uitgeput en ik bad iedere nacht tot God om mij te komen halen en mijn ellende te beëindigen, HIJ wou mijn gebed niet aanhoren zodat ik actie ondernam en probeerde mezelf te doden om te rusten, niet uit wanhoop, maar juist om het woord EINDE op die slechte film te zetten.
Toen mijn man besefte dat ik niet antwoorden zou wie de 101 belde en mijn leven redde was het mijn alcoholische echtgenoot die mij verder bleef bedreigen en verder ging met drinken, zelfs meer dan ervoor en dat was de schuld van mijn gedrag, zijn gekke echtgenote.
Wanhoop maakte me zo gefrustreerd en raakte opgebruikt, was er spoedig geen oplossing gekomen.
En die oplossing g vond ik spoedig in Al - ANON en het was een verlossing te weten te komen dat ook anderen door dezelfde hel gingen als ik.
De tweede getroffen persoon was onze lieve dochter: Nu begrijp ik waarom het een familieziekte genoemd wordt. Onze dochter verliet of ontsnapte misschien het huis om te studeren en te werken in Parijs,het is dan ook nutteloos te zeggen dat elke vakantie, verjaardag of Kerstmis gesaboteerd was. Ik was tegelijkertijd verlicht als zij weer vertrok en haatdragend dat ik de enig was om de last te dragen.
Dat was oneerlijk naar mijn dochter omdat zelfs zij zo ver werd getroffen:
“ alcoholisme is voor mij een reuze inktvis die met zijn tentakels u of anderen waar zij ook zijn kan bereiken “
Mijn dochter is een schitterende TV - oorlogreporter, maakt heel dapper rampenverslagen en lelijke pedofielmisdaad pogingen, bloedbaden enz. ... Zij had haar aandeel van de erge dingen die een mens kan doen. In al haar reportages bracht zij veel gevoeligheid boven op de feiten.
Mijn frustratie was dat zij niet hetzelfde naar mij toe toonde. Nu begrijp ik waarom: zij ging met haar eigen wanhoop, ziet haar beide ouders lijden,en hulpeloos zijnde er niets kunnen aan doen.
Wij klaarden de lucht op en vandaag er is geen verbolgenheid overgebleven: wij deelden ieder op de ene of andere manier met onze pijn, wanneer het niet te pijnlijk is praatten we erover maar Indien het te moeilijk is, gaan wij eerbiedig en liefhebbend onze afzonderlijke wegen.
Nadat mijn echtgenoot om hulp vroeg en zij het was die hem naar het rehabilitatiecentrum reed, een erge 10 uren voor haar, scheen zij mij meer te begrijpen wat ik erdoor had meegemaakt.
Dan hadden wij 11 jaren van niet drinken (ik kan het niet nuchterheid noemen) en ik steeds op eierschalen lopend, liet hem alle dure speelgoed dat mannen misschien moesten hebben om hen op te beuren als zij “door hun geliefde fles verlaten werden”.
Dat heeft niet gewerkt en spoedig herviel hij. Ik was kwaad omdat mijn leven gestolen werd en ik besefte dat ik daar een verantwoordelijkheid in had. Ik besliste om hem in zijn dieptepunt, zelfs met een risico van dood te laten vallen. Hij sloeg sneller tegen de bodem in zijn put dan ik dacht omdat ik het hem niet meer de gelegenheid gaf mij voor alles verantwoordelijk te stellen.
Vandaag verlaat hij de rehabilitatie en ik weet dat mijn vinger heel dicht bij de pauzeknop zal zijn als ik verderga met voor mij te zorgen.
Droevig, maar na slechts 24 uren thuis te zijn keerde hij naar zijn geliefde minnares terug -- de fles.
Helaas mijn leven en dat van mijn dochter zal de nu een weg moeten nemen zonder haar vader/ mijn echtgenoot. Zij en ik, beiden weigeren wij om hem toe te staan dat hij ons in zijn put van zelfmedelijden en wanhoop mee sleurt.
Wij zijn met elke dag sterker geworden, hoewel teleurstelt dat ons levenspad ons naar dit besluit heeft gebracht, maar wij zullen altijd een straal van hoop voor zijn herstel handhaven
Solange, AL - ANON France, merci Jos pour le partage
Vertaling Jos P. - 2011
