De Vierde Dimensie

Wij hebben een deel  van hemel gevonden en wij zijn omhoog geschoten in een vierde dimensie waarvan wij  zelfs het  bestaan niet  hadden gedroomd (Anonieme Alcoholisten, p. 25)

Mijn Moeder stierf in 1992. Het was erg droevig. Meelijwekkend, onbegrijpelijk en  demoraliseren. Zij was een alcoholiste.

Voorafgaand aan haar dood verwerkte ik mijn gevoelens voor mijn moeder als ik met de Twaalf Stappen van Anonieme Alcoholisten werkte.

Ik had het huis verlaten toen ik zeventien was  en in meer dan twintig jaar niet terug geweest. Ik realiseerde me niet hoeveel  woede ik had opgekropt. Natuurlijk, werd alles opgekropt - ik was twintig jaar lang een dagelijkse drinkster.

Het kwam allemaal naar boven bij het zetten van mijn  Vierde Stap.

Tegen de tijd dat ik de Achtste en Negende Stap zette, was mijn gevoel voor mijn moeder veranderd. Ik begreep hoe ziek zij was, en ik had wat medeleven voor haar. Ik kon toegeven en aanvaarden dat ik ook een alcoholiste ben, een gift dat zij nooit kon ontvangen.

Op dat ogenblik kon ik dank zij mijn herstel ook met mijn jongere broer spreken, die ik achter had gelaten. Hij vroeg me om terug te komen. Hij had hulp nodig. Onze moeder en grootmoeder en zijn zoon hadden allen ernstige medische problemen.  Ik ging en tijdje heen en terug. Mijn grootmoeder stierf, en wij begroeven haar.

De toestand van mijn moeder was stabiel, en ik kon  voor haar daar zijn. De jongen van mijn broer ging  zijn kanker niet overleven. Ik had een goede verstandhouding  met hem, mijn broer, en mijn mamma opbouwen. Ik was aanwezig.

Ik was nuchter en beschikbaar.
Toen mijn moeder stierf, liet zij me wat geld na. Ik was verrast. Ik had het niet verwacht. Ik kocht een klein huis, mijn eerste huis. Een echt opkikker. Ik kon zelfs niet onmiddellijk in huizen omdat er nog teveel werk aan was.

Ik houd nog van onze vele streektradities, en één van hen is dat er altijd een rode roos op Moederdag word gedragen als moeder nog leeft, en een witte als zij niet meer leeft.
Moederdag naderde, en ik had een witte roos nodig. Ik stopte even aan mijn huisje om de recente verbouwing te controleren. De tuin bij het huis was een jungle. Niemand had hem in jaren verzorgt.

Ik opende de poort en zag iets wit  tussen de verwilderende braambessen.

Daar was één witte roos. Eén enkele perfecte witte roos, tussen al de braambessen.
Ik heb niet veel herinneringen van mijn moeder, behalve dat  zij toen ik opgroeide, altijd mooie rozenstruiken had. 

Ik wist dat de roos in mijn tuin van mijn moeder was, voor mij.

En ik voelde me in een vierde dimensie.

Ik ben tien jaar later mijn huis nog altijd aan het opknappen. En verzorg met liefde en dankbaar de witte rozen.

 

Suzie B.