De BOODSCHAP

„Elke groep heeft maar één hoofddoel….zijn boodschap aan de nog lijdende alcoholist uit te dragen

Deze Traditie wijst op een ander belangrijk element van groepseenheid als enig doel. Ook hier vond ik het uiterst interesserend, evenals belangrijk, om de vroege ervaringen te weten te komen die de behoefte veroorzaakten om het hoofddoel van de groep duidelijk te specificeren.

Aan zij die, zoals ik, dieper willen gaan dan de oppervlakte, deze Traditie voorziet genoeg voedsel voor veel meer nuttige bezinning over veel meer dan de taak van de boodschap uit te dragen. Het doet me in het bijzonder denken welk kwaad zal voortvloeien als de groep bij andere doeleinden betrokken wordt.

De geschiedenis van AA openbaart in geen onzekere termen dat er altijd goede aanwijzingen zijn geweest die de euforie die vaak de vooruitgang van persoonlijk herstel begeleidde geleid had tot wat ik nu als " vorm van misleide geestelijke hoogmoedigheid " zie.

Er zijn een aantal herstelde alcoholisten geweest met goede bedoelingen die, door misleidend enthousiasme, of misleide uitdrukking van dankbaarheid zich in gebieden ver buiten het door het herstelprogramma in kaart gebracht gebied gewaagd hebben.

Die neiging schijnt nog tot heden gebleven te zijn hoewel de Vijfde Traditie klaarblijkelijk aanzienlijke invloed in het onder redelijke controle houden ervan heeft gehad.

De gevallen van dergelijk onregelmatig gedrag zijn veel minder dan die, die de Tradities voorafgingen zijn geweest. Het is duidelijk dat de " goed bedoelende leden " van iets bewust zijn geworden dat zij zich voordien niet hadden gerealiseerd.

"Schoenmaker, blijf bij uw leest" is de raad die AA in deze Traditie geeft.

Dat was inderdaad het belangrijkste doel van de Vijfde Traditie. Ik had geen bepaalde moeilijkheden om het te begrijpen en ermee akkoord te gaan. Als de groep wordt toegestaan, om van zijn hoofddoel af te wijken, kunnen de gevolgen aan zowel de groep als het individuele lid rampzalig zijn. Ook wat betreft deze Traditie, hebben de bedenkingen tot een verband geleid tussen een paar nuttig diverse ingrediënten van het programma.

Ik merk op dat, terwijl de Twaalfde Stap het uitdragen van de boodschap als eindresultaat maakt van het geestelijke ontwaken, de Vijfde Traditie het uitdragen van de boodschap als hoofddoel van de groep maakt.

Deze opmerking blijft me erop wijzen om de behoefte van mijn individuele verantwoordelijkheid samen te voegen in de collectieve verantwoordelijkheid van de groep om de boodschap uit te dragen.

Tijdens het verloop, treed de " Verantwoordelijkheidverklaring " reeds eerder vermeld, weer naar voor. Hoewel deze verklaring hoofdzakelijk bedoeld is om die betekenis van verantwoordelijkheid te benadrukken, geeft de link me een wenk over de veilige grenzen van die verantwoordelijkheid. Als ik het woord „dat" benadrukt en met het enig doel associeer, is er geen twijfel in mijn gedachten dat, zowel ik als individu en als lid van de groep, ik slechts daarvoor verantwoordelijk ben.

Die verantwoordelijkheid omvat inspanningen van mijn kant en niet alleen van mij, om ervoor te zorgen dat de groep voor geen andere doeleinde gebruikt wordt dan het uitdragen van de boodschap aan ieder persoon met een drankprobleem.

Ik heb mensen me erop horen wijzen dat de Verklaring " iedereen" en niet " elke alcoholist " specificeert.

Mijn antwoord hierop is altijd geweest en is nog steeds, dat de leden die verklaren de verantwoordelijkheid te nemen om de " hand van AA" aan iedereen te geven met betrekking tot een probleem wat niets met alcoholisme te maken heeft, eigenlijk een verklaring van onverantwoordelijkheid zouden afleggen.

Ik word geneigd om het als blijvend overschot van het soort krankzinnigheid te zien zoals vermeld in Stap Twee.

Dit niettegenstaande, het wijs is om op te letten voor de irrationele, verkeerd gemotiveerde en ongerechtvaardigde beperkingen van het doel van de groep. Overenthousiast is niet de enige manifestatie van een sterke neiging aan uitersten. Wij kunnen ons wentelen in zelfgenoegzaamheid zowel als we ons afmatten kunnen in ongebreidelde euforie. Het gevoel van voltooiing dat " herstel " dat ons begeleidt kan maken dat we de voorzichtigheid negeren begrepen onder zowel de Vijfde Traditie als de " Verantwoordelijkheidsverklaring ".

Het zelfde gevoel, echter, kan dat vreemde soort zelfgenoegzaamheid brengen dat soms op een belangrijke voltooiing volgt. In ons geval, wordt dit weerspiegeld in de bekende houding namens sommige leden dat al wat men moet doen is "afblijven van de eerste pint "

Ik zie deze houding enkel als het inschakelen van de motor van een auto en het nutteloos laten draaien ervan terwijl ik, even nutteloos, in de zetel van de bestuurder zit.

Geen inspanning wordt geleverd om zelfs aan de reis te beginnen waarvoor de motor in de eerste plaats was ingeschakeld. Wij hebben eenvoudig opgehouden iets te doend maar niet begonnen iets te doen.

De mensen bekijken over het algemeen zowel Traditie Vijf als de " Verantwoordelijkheidsverklaring "als slechts theoretische betekenis hebbende met praktisch gebruik en enkel voor zij die bij het uitbrengen van de boodschap het enkel hebben over hun verwezenlijkingen.

Ik heb ook van leden gehoord dat de Vijfde Traditie de diensten van de groep beperkt tot de alcoholist die nog drinkt omdat deze slechts kan worden beschouwd als „ de nog lijdende alcoholist ". Die wijze van denken kan door de luiaards veel verspil veroorzaken niet alleen van waardevolle tijd maar ook door de futiele argumenten die voor onnodige ophef zorgen.

Ik zie het als gecamoufleerde verontschuldiging om een dienst te vermijden.

Wat betreft de Verantwoordelijkheidsverklaring , zijn er wel enkelen in de veronderstelling dat de individuele verantwoordelijkheid beperkt wordt tot die alcoholisten die om hulp vragen. Dit impliceert dat de Verklaring diegene die of onbewust van AA ’s bestaan zijn of nog onbeslist over het streven naar hulp zijn! niet omvat.

Het steunen van deze mening is het geschil dat de hulp van AA nooit is afgedwongen, direct of indirect efficiënt is geweest, eerder dan gewillig gevraagd om toegelaten zoals aangeboden. Dit punt is gezien in de Derde Traditie verwijzend tot gevallen die door rechtbanken en medebewoners van correctionele faciliteiten naar AA worden verwezen.

Hoewel ik veel betekenis in dit geschil zie, kan ik het er niet mee eens zijn dat zij die naar geen hulp streven volledig van de" verantwoordelijkheid " van de groep zouden moeten worden uitgesloten om de boodschap aan „alcoholist die nog lijdt " door te geven.

Een AA collega vertelde me eens dat hij, als hij kon, ervoor zou zorgen dat alle alcoholisten van het bestaan van AA en zijn herstelprogramma bewust zouden worden gemaakt. Ik vind dit soort denken zeer overeenkomstig met het verklaarde beleid van aantrekkingskracht.

De gedetailleerde bedenkingen over dit beleid zullen in de Traditie Elf worden gevonden.

Persoonlijk voel ik ook, en zeer sterk, dat, als deel van een groep met collectieve verantwoordelijkheid, mijn rol het veel bredere gebied behandelt die in het algemene beleid van " aantrekkingskracht " wordt overwogen. Ik vind veel tevredenheid in het van dienst zijn aan die nog onbekende alcoholist - die hoopvolle " die nog gaat komen" zoals vermeld in de Traditie één.

Ik voel ook dat ik juist ben in het veronderstellen dat de groep, als groep, een boodschap heeft en dat deze aan de alcoholisten moet worden bekent gemaakt. Zij behoren absoluut tot de categorie van " alcoholisten die nog lijden" . Ik herinner me van mijn eigen ervaring en ervaringen van anderen die me persoonlijk op vergaderingen hebben gesproken, over de dagen die hun noodkreet voorafgingen.

Er waren diverse stadia geweest in onze crisis. De meeste van ons zonken op dat ogenblik in een vaste overtuiging dat er geen remedie voor onze problemen was. Anderen hielden om het even welke gedachte weg, om het even welke poging tot, een middel door het aandringen van ontkenning. Nog anderen, met inbegrip van mezelf, waren ook verward in verband met wat ons echt, of belangrijk, probleem was.

Wat mensen, zoals ik, niet konden ontkennen waren onze diepgaande gevoelens van eenzaamheid, hulpeloosheid en hopeloosheid. Omdat wij alle hoop op een middel hadden verloren, onze gedachte werd constant weggehouden van het zoeken naar hulp.

Ik gaf eerder details op dit stadium van mijn alcoholisme. Het is nochtans relevant om opnieuw naar wat ik als " iets onbegrijpelijk " ben komen te beschouwen, te verwijzen. Er moet een kort ogenblik - bijna een flits - geweest zijn van het zinnige denken van mijn kant waarin ik werd herinnerd aan boodschappen die ik eerder had ontvangen en genegeerd.

Zij waren niet aan mij persoonlijk gericht. Zij waren eigenlijk een reeks boodschappen geweest die door diverse mensen en groepen voor algemene informatie zorgden. Zij werden toen afgelost door de media, mijn vriend en een uiterst kleine reclame in mijn favoriet dagelijks dagblad. Dan kwam de eerste tekens van hoop en met hen kwam het idee van het streven van naar hulp. Dit bewijst, voor mij, de doeltreffendheid van de boodschap van de groep wanneer zij zo wijd wordt verspreid, zo intens en zo voortdurend mogelijk. Het zou de hele tijd op antenne moeten zijn. Het zou een signaal moeten hebben sterk genoeg om de alcoholist tijdens die zeldzame en zeer korte ogenblikken van een ontvankelijkheid moeten bereiken.

Als dit soort boodschap de hele tijd op antenne is, zou het zijn weg naar de alcoholistische golflengte moeten vinden wanneer het voor ontvangst open is al is het zelfs maar voor een kort ogenblik.

Zo gebeurde mijn " mirakel ".

De reactie van de cynicus voor zijnde, op mijn gebruik van het woord „mirakel ", waag ik lichtjes af te dwalen om wat ik als goede redenen beschouw om het woord te gebruiken. Hoewel ik niet kan verwachten om in staat te zijn om mij te kunnen herinneren wat door mijn gedachten ging vanaf eind augustus 1981, waag ik om de geestelijke episoden opnieuw op te bouwen die mijn besluit om naar hulp te streven voorafgingen.

Voor dit, denk ik dat het niet belangrijk is alles een nauwkeurige wederopbouw of niet is van mijn geval. Wat ik werkelijk belangrijk vind is zo diep mogelijk graven aangezien ik met het voordeel van de terugblik in de geest van een alcoholist zoals mij, verscheurd tussen een gevoel van behoefte van hulp en een obsessieve gehechtheid aan zelf wil.

Omdat ik alle hoop voor een oplossing had verloren voor wat mijn probleem ook was, was er een volledige analyse in mijn tot nu toe almachtige „sterke wil ". Wanneer, ondanks de afwezigheid van om het even welke wil van mijn kant, ik de glimmer van een middel begon te zien, begon ik ook de interventie te ontdekken en te voelen van een macht buiten mij en veel groter dan mezelf. De geestelijke en emotionele overgang was niet gemakkelijk en ook niet snel en ook met periodieke tegenslagen. Maar toch begon er zich een ongebruikelijke vorm van hoop te plaatsen en hierbij kwam een ongebruikelijke soort geloof.

 De vraag die volgde moet de volgende geweest zijn: " Geloven in wat.. als ik al het geloof in mijzelf had verloren?"

Er moet een sterk groeiend gevoel geweest zijn dat het kon gebeuren alhoewel ik het zelf niet kon doen. Zowel hoop als het geloof begonnen in kleine maar merkbaar efficiënte dosissen te komen. Geleidelijk aan bereikten zij een impuls waardoor ik me minder eenzaam en minder hulpeloos voelde. Er was één of andere soort gevoel van contact met een macht buiten me. Hoewel eerst enigszins vaag, gaf dit contact klaarblijkelijk positieve resultaten. De vaagheid werd geëlimineerd door een meer en meer bewust geloof.

Ik zie het nu als zijnde de juiste begeleiding, uit de juiste bron, in de juiste tijd en in de juiste dosissen. Het verzwakken van de zelf wil in de crisistijd maakte het waarschijnlijkst gemakkelijker voor me om te hebben beginnen geloven in de wil van een macht buiten mij. Ik kan de reactie van de scepticus op al deze bedenkingen begrijpen. Het was mijn reactie toen ik voor het eerst gelijkaardige „revelaties hoorde"die door anderen worden verteld.

Nochtans, heb ik nu helemaal geen aarzeling om het uitdrukken van mijn sterke overtuiging dat het absoluut niet mijn wil was die me op de juiste weg heeft gezet. Ik kon nauwelijks tot een andere conclusie komen, van mening zijnd dat de verandering begon te gebeuren op een tijdstip waarop mijn wil, zelfs mijn wil om te leven, bijna volledig was verdwenen.

 Ik noem het " het mirakel van een gelukkig toeval ".

De vraag over geloof verzoekt om voorzichtigheid, vooral in de aanvankelijke boodschap. Wat ik ook zeer efficiënt heb gevonden is te verwijzen naar de behoefte om geloof in een programma te hebben dat voor zo vele mensen heeft gewerkt.

Mijn eigen ervaring en dat van vele anderen die mijn over deze zaken aanspraken, stellen begrijpelijk voor zeer voorzichtig te zijn met de vraag over " geloof in een Hogere Macht " en meer voorzichtigheid over de vermelding van God voor. Ik heb aanzienlijke gelijkenis opgemerkt in de eerste reacties in dit verband. Ik heb ook weet van vele gevallen die door het onnodige aandringen op " het geloof in God " werden uitgesteld, vooral wanneer het risico er is van God te associëren met een bepaalde godsdienst. Het geloof in God zal uiteindelijk integraal een deel van de gunst van de nuchterheid worden, wanneer de beginners „grondig"de weg beginnen te volgen van het herstel.

Ik ben daarom van mening dat, een boodschap met goede potentiële voor het aantrekken van zij die aan het streven naar hulp denken één is die in actieve alcoholisten het gevoel bijbrengen dat zij niet alleen zijn en dat er een oplossing is. Ik zie een boodschap van deze soort als enig tegengif voor het gevoel van eenzaamheid, hulpeloosheid en hopeloosheid dat over het algemeen op dat bepaalde ogenblik overheerst.

Het moet een boodschap zijn geschikt om de isolatiehouding te doordringen die de noodkreet tegenhoudt. Een verandering van houding kan gemakkelijk in die zeldzame ogenblikken van bezinning gebeuren wanneer, vlak alvorens de fles ontmoeten voor hun eerste drank, zij zijn alleen met hun echte zelve.

De boodschap kan ook de verantwoordelijkheid van de groep niet volledig van tafel vegen, voor hen die niet wilden luisteren, maar enkel naar hulp en raad zochten. Dit zijn de alcoholisten nog in die strakke greep van ontkenning en uitdagendheid, door grootmoedige maatregelen van trots en koppigheid. Zij kunnen tot hiertoe nog niet beslist hebben om suggesties die niet de hunne zijn te aanvaarden. Soms nodigen zij zelf of stemmen met opzet in met één of andere soort aandacht die zij als kans gebruiken om hun het overmatig drinken te rechtvaardigen of te ontkennen dat het een probleem is.

Zij schijnen de behoefte te voelen om te blijven ontkennen om hen te weerhouden ook maar even wat te doen aan hun drinken. In een paar gevallen, worden zij geduwd door bedreigingen van vrouwen, ouders, werkgevers, enz., in het streven naar hulp of raad maar houden nog herhalend vol en verzekeren dat zij kunnen stoppen wanneer zij willen, alhoewel zij nooit om het even welke teken van een wens tonen om op te houden.

Zij kunnen eigenlijk slechts voor een periode ophouden met drinkend, niet omdat ze het wensen maar om te bewijzen dat zij kunnen stoppen wanneer zij willen

Door hun wordt dit echter gerationaliseerd als bewijs dat zij niet machteloos staan tegenover de alcohol. Dergelijke alcoholisten zijn reeds bedoeld in het de 4de Traditie zoals zij die geen wens hebben op te houden met drinkend. Ondanks vele niet succesvolle pogingen, houden zij illusionistisch aandringend op hun capaciteit om terug naar het soort van " gematigde drinker" om te schakelen dat eens een plezierig deel van het normaal leven was geweest.

Zij kunnen zich eenvoudig geen normaal leven, laat staan het gelukkig leven " zonder alcohol " voorstellen. Dit zijn zonder twijfel de beste rekruten in de graad van " ongelukkige " waarnaar in Hoofdstuk 5 van het " Big Book "- " constitutioneel onbekwaam om eerlijk met zichzelf te zijn" wordt verwezen. Zij houden zich ook afzonderlijk alhoewel zij het niet tonen. Het is daarom mijn advies dat de boodschap van de groep dit soort isolatie zou moeten kunnen doordringen.

Er is een andere tendens van denken die chronische alcoholisten in de war kan brengen en die denken om hulp te vragen dit verbieden. Veel van deze worden bezeten door de gedachte dat, in tegenstelling tot de herstelde alcoholist, zij onbekwaam zijn om een uitweg voor hun alcoholische hel, met of zonder alcohol te vinden. Het echte probleem, echter, kan zeer goed hun trots zijn die hen verhindert hun toevlucht te nemen tot de hulp van andere alcoholisten. Dit is één reden waarom velen overwegen te vermijdend wat zij als vervelend en verwarrend te zijn zien, en de vernedering tegen te komen.

Een andere reden zou een gevoel kunnen zijn dat zulk een ontmoeting hun argument dat er geen remedie voor hen is volledig zou verslaan. Zij kunnen het als confrontatie bekijken, dat ontworpen wordt om zich tegen hun argument te verzetten dat niemand hen kan begrijpen. Zij ontdekken duidelijk het onlogische van het veroordelen van de remedie die toen hun enige gedachte was en ze deze te moesten weigeren.

Zij proberen daarom te vermijden dat, deze onregelmatige mentaliteit hebbend, door anderen wordt geopenbaard. Het idee van een poging te doen  maakt hen zo angstig dat zij het uit hun alcoholische gedachten weg houden, alsof er niet iets nog slechter is dan dat.  Het is duidelijk een andere aan zichzelf opgelegde  situatie die door " verachting voorafgaand aan onderzoek" wordt gecreëerd.

Ik weet nochtans ook van gevallen  waar de remedie uiteindelijk werd geprobeerd en men vond dat het werkte. Ik ging door beide situaties, maar ik schrijf over het algemeen omdat ik velen herstelde  alcoholisten gelijkaardige ervaringen heb horen delen.

In mijn geval, was het zuiver door een mirakel dat de remedie van volledige vergetelheid in de vorm van zelfmoord niet werkte. Mij werd de gunst verleend  van te leven en de nog grotere gunst van het proberen van de andere remedie, die heeft gewerkt en werkt nog na al deze jaren . Alvorens de „capaciteit te bereiken eerlijk te zijn" en naar hulp te streven, gaat mijn soort alcoholisme door diverse stadia van experimenten.

Wij gaan door een periode waarin wij blijven aandringend te worden geholpen om onze eigen remedie toe te passen, wat vaak een veilige terugkeer betekent naar gecontroleerde drinken. Wij dicteren zelfs de manier waarin dit kan worden bereikt.

Wij blijven vast geloven in de mythe van het sociale drinken, ondanks het feit dat wij ons reeds absoluut onbekwaam hebben bewezen om binnen om het even welke bepaalde grenzen te blijven. Mijn eigen persoonlijk bericht vandaag aan alcoholisten als deze is die die aan me gegeven werd toen ik in de zelfde gemoedsgesteldheid was: „Er is een middel. Het is niet dat wat met u niet werkte. Het is dit  dat met miljoenen mensen over de hele wereld wel werkt. Het eerste en enige vereiste is een eerlijke wens te hebben om op te houden met drinken. De rest wordt bereikt door een eenvoudig programma" te volgen.

De boodschap vereist niet alleen de juiste woorden en de juiste boodschapper maar ook de juiste luisteraar. De bereidheid te luisteren kwam met de vervanging van mijn koppige trots door de juiste maatregel van nederigheid en eerlijkheid. De muur van ontkenning verkruimelde. Zijn plaats werd ingenomen door een eerlijke en terecht gemotiveerde toelating van het probleem,  door een oprechte wens gevolgd op te houden met drinken.  Zo werden " de fundamenten " voor een levenslang programma van herstel. Deze gedachten komen uit herinneringen van het soort situatie waarin ik me toen bevond toen de boodschap van hulp me had bereikt. Het was dezelfde situatie en het dezelfde boodschap geweest voor vele anderen  die nu van hun nuchterheid zoals ik, genieten.

Terwijl het denken aan wat een efficiënte boodschap zou kunnen zijn, denk ik eerst aan die alcoholisten in crisis die door dat essentiële korte ogenblik van ontvankelijkheid, reeds verwezen naar hierboven.

De juiste boodschap zou waarschijnlijk meer afdoen dan al de „bedreigingen" en pleidooien .

Terwijl in elk geval het zich niet mengen in de alcoholisten 's  vrijheid het te negeren, zou zulk een boodschap hen, voor het eerst, een tot nu toe niet gekende keus kunnen aanbieden. De vrijheid te kiezen kon zeer goed een volledig nieuw gevoel zijn. Zij hebben het niet terwijl zij drinken. Zij hebben slechts een onweerstaanbare dwang die slechts door een eerste drank kan worden gekalmeerd, die het eigenlijk slechter maakt tot het volledig door alcoholische vergetelheid wordt geëlimineerd.

ZIJ MOETEN DRINKEN

Iedereen die zich in elk geval in hun het drinken proberen te mengen versterkt slechts die dwang. De algemene boodschap van de groep kan daarom meer van kracht zijn als het met al deze factoren rekening houdt. Een zeer eenvoudige episode in het nuchtere leven van een  AA collega geeft me een zeer levendig  beeld van het soort keus waarnaar hierboven wordt verwezen.

Een vriend van hem had hem een „Schots" aangeboden . Mijn collega drukte zijn voorkeur voor een frisdrank uit. Zijn vriend verontschuldigde zich onmiddellijk met de woorden: „Sorry, ik vergat dat u niet kunt drinken". Mijn collega glimlachte en zei kalm:

„Het is niet dat ik niet drinken kan maar dat ik niet kan drinken."

Zoals ik het zie, moet de boodschap ook rekening houden met het feit dat, in een geavanceerd stadium van hun ziekte, de alcoholisten zoals ik zich niet alleen geïsoleerd voelen  maar ook  de buitenwereld volledig waarnemen als vreemde wezens, maar niet volkomen vijandig. Zij die proberen te helpen kunnen worden gezien als ofwel beschermend tegen het alcoholische gedrag of  een aanval lancerend op dergelijk gedrag

Dit leidt tot een vreselijk dilemma voor die actieve alcoholisten die op een speciale manier kunnen "houden van". Zij krijgen dit blijvende gevoel van onwaardig geworden te zijn voorde liefde van gelijk wie. Hoe meer geliefden  bewijs geven van hun liefde, hoe intensiever dit gevoel van waardeloosheid van de alcoholist wordt.

Het kon zeer goed degenereren in de tragedie van een constante veldslag tussen het houden van en het worden gehouden. Misschien  is dit één van de redenen waarom in veel gevallen, inspanningen echt naar een oplossing leiden, om de zaak te verergeren, eerder dan de situatie te verminderen,

Het alcoholisme is inderdaad een familieziekte en de blinde kan de blinde niet leiden hoe oprecht de inspanningen en de motieven ook zijn. De Al-Anon Familie Groepen  hebben onschatbaar werk in dit verband gedaan en de relevante bezinning inzake deze zaak zullen verder in deze traditie worden gevonden.

Zij die op hun eigen vrije wil naar hulp  streven zullen duidelijk antwoorden op de algemene boodschap  dat hen via  de media of door een andere vorm van openbare of privé mededeling bereikte. Het kon een reeks losse berichten geweest zijn die allen de basisaanwijzingen voor het streven van naar hulp bevatten. In veel gevallen verzoeken dergelijke alcoholisten om privé persoonlijk contact.

Sommigen kunnen  ertoe gebracht worden om te veronderstellen dat deze taak  professionele vaardigheid vereist die slechts een gekwalificeerde maatschappelijk werker kan bezitten en beheren. Er zijn, natuurlijk, gevallen waar de professionele aandacht de eerste prioriteit zou zijn.

Vanuit mijn ervaring weet ik dat het uiterst gewaagd zou kunnen zijn om al lang actieve alcoholisten    directe in de een programma van herstel en onthouding te pushen omdat hun geestelijke en emotionele opstelling nog niet altijd bereid is om over te nemen. Het zou hoogst onverantwoordelijk zijn om dit feit te negeren en een zinnig lid zou het aangewezen advies geven wanneer er zelfs de lichtste aanwijzing van de behoefte aan professionele aandacht is.

Voor dit punt, denk ik persoonlijk dat er  veel meer dan de huidige bestaande coördinatie tussen de beroeps en de groepen zou moeten zijn, want deze is praktisch nihil.

Gezegd hebbend dat, wat een progressief herstellende alcoholische werkelijk nodig heeft om de boodschapt uit te dragen  een fundamenteel een echte wens is om te helpen. In dit verband komt de rol van wens in het algemeen, die reeds in het vorige hoofdstuk is behandeld, opnieuw ter overweging. Men heeft aan me telkens weer bewezen dat, wanneer er aan één kant een echte wens is om op te houden er van de andere kant een echte wens komt om te helpen, welk vaardigheid ook in dat bepaalde geval in die bepaalde tijd natuurlijk wordt vereist

De mislukking volgt onvermijdelijk als het ontbreken van de bovengenoemde wens van de ene  kant t, of allebei zijn. Ik heb over een aantal jaren opgemerkt dat het juiste soort wens zelden in alcoholisten ontbreekt die het herstelprogramma ernstig nemen. Ik geloof sterk, echter, dat, naast die wens, die  de verantwoordelijkheid van de boodschappers van de groep veronderstellen ervoor zouden moeten  zorgen dat zij genoeg ervaring in de praktijk en kennis van de principes van de Twaalf Stappen' hebben

Dat is het soort vaardigheid die ik als absoluut noodzakelijk heb beschouwd.
Stap Twaalf maakt het zeer duidelijk dat, het uitdragen van het de boodschap behoorlijk slechts na „een spiritueel ontwaken , ten gevolge van het beleven van de stappen" kan worden gedaan  en om werkelijk volledig  efficiënt te zijn, zou de wens te helpen het product moeten zijn van dat ontwaken

De  drinkende ervaring blijft essentieel om het soort identificatie te bewerkstelligen dat isolatie kan doordringen en de zaden van hoop zaaien. Met het de juiste boodschap, zien de meesten van die die naar hulp streven, en voelen, een opvallende gelijkenis tussen door welk zij zelf op het ogenblik gaan en wat de herstelende alcoholist heeft doordtaan alvorens naar hulp te streven.

Nochtans, is de belangrijkste kwalificatie " ervaring " in progressieve nuchterheid en dit is wat eigenlijk hoop bijbrengt in de nieuwkomer met een echte wens  om op te houden. De identificatie is geen eind op zichzelf. Het kan namelijk ongewenste en onverwachte resultaten hebben als niet onmiddellijk gevolgd door een goede  ervaring van echte nuchterheid.

Dit is wat hen helpt besluiten of zij „willen wat wij hebben“ en "bereid geworden zijn  om het hoe dan ook, te gaan het krijgen.“ Het is geweten dat sommigen zelfs worden aangemoedigd om te blijven drinken  door de gedachte  dat zij eigenlijk toch niet de enige personen zijn die zich door excessief te drinken tevreden stellen.

 Het is ook vaak in mijn aanwezigheid gebeurd dat de onervaren AA boodschappers in onnodige details verzeilden om te bewijzen dat hun drinken en inderdaad, al hun persoonlijke problemen, erger waren geweest dan die van de nieuwkomer. Vanuit al deze ervaringen, heb ik geleerd om inspanningen bij identificatie  slechts als  het begin van het herstelprogramma te beschouwen

Het zou niet verkeerd zijn hier opnieuw naar het feit te moeten verwijzen dat de jaren zonder een drank niet  enige aanwijzing kan zijn van de kwaliteit van nuchterheidheid . Ik vind het daarom belangrijk  te benadrukkend dat, volgens Stap Twaalf, de leden voor de essentiële taak van boodschappers slechts gekwalificeerd zijn  als zij „volgens geestelijke lijnen“ groeien. Wij moeten de nieuwkomer overreden dat AA inderdaad ons de kans  " heeft aangeboden om  te leven, gelukkig en nuttig “

Wij kunnen niet in de categorie van " alcoholisten  die nog lijden worden gezet “, tenzij in het lijden karaktertekorten of tekortkomingen worden opnomen zoals trots, hoogmoed, zelfgenoegzaamheid, grootheidswaanzin, onverdraagzaamheid en andere gelijkaardige negatieve kenmerken. Het zou duidelijk onlogisch zijn om de woorden "… aan de alcoholist te interpreteren " die nog lijdt " om het doel van de groep te beperken tot alcoholisten  die nog drinken.

AA 's inleiding, die bij het begin van de meeste AA groepsvergaderingen wordt gelezen verklaart dat,

„Ons hoofddoel is nuchter te blijven en andere alcoholisten te helpen om nuchterheid te bereiken.“

De groep is daar als het middel waardoor de leden, als individuen, dat doel kunnen bereiken. Anderzijds, kan de groep niet zijn hoofddoel volledig bereiken om zijn boodschap aan de nog lijdende alcoholisten  te dragen tenzij wij, als individuele leden, eerst ons hoofdoel om nuchter te blijbven vervullen .
Met andere woorden kunnen wij niet ons hoofddoel bereiken tenzij wij ervoor zorgen dat de groep zijn eigen hoofddoel bereikt. Hier is een ander proces van interactie. De eenheid van de groep en zijn doeltreffendheid in het uitdragen van de boodschap hangen van de kwaliteit van onze nuchterdheid af en hoe wij die nuchterheidheid op groepsactiviteiten toepassen. Tezelfdertijd hangt de kwaliteit van onze nuchterheid van de omvang van die eenheid en die doeltreffendheid af.

Wij kunnen DE BOODSCHAP niet duidelijk verder geven tenzij wij van onze nuchterheid zelf genieten.
Anderzijds kunnen wij niet van dergelijke nuchterheidheid genieten tenzij wij actief en geschikt deelnemen aan alle toegestane activiteiten van een groep. Ik zie deze interactie tussen de verantwoordelijkheden van de groep en die van het individu als determinant in alle vormen van groepstherapie - maar in het bijzonder in het geval van zelfhulpgroepen.

Dit gaat naar mijn mening niet zonder twijfel inbegrepen in het hoofddoel van de groep om de boodschap verder te geven, is de opleiding van zijn leden als efficiënte dragers van dat bericht.

Ik kan niet voorbij aan het gevoel dat de lezers begrijpelijk benieuwd kunnen zijn wat het doel van al deze analytische bedenking kan zijn. Zij kunnen onnodig  maar ook verwarrend klinken. In dit verband kan ik slechts zeggen dat zij  voor mensen zoals mij met een sterke neiging om op de eerste indrukken te handelen  of in eeuwige twijfel te blijven  absoluut noodzakelijk zijn . Zij hebben me geholpen om me van het twee ongedierte te redden van " haast " en " aarzeling".

Bijvoorbeeld, zonder deze bedenkingen, zou ik volgehouden hebben dat het uitdragen van de boodschap de taak was van de groep en het slechts mijn taak werd  als ik een leidersrol ondernam.
Ik had de verantwoordelijkheid van de groep volledig verschillend van mijn bekeken. Toen dit haastige besluit overtuigend werd uitgedaagd, werd ik in een andere extreme immobiliserende twijfel geworpen  omdat het concept ik dat ik voor Traditie Vijf had aangenomen in conflict was met het concept van  Stap Twaalf 

Volgens mijn oud concept, had Stap Twaalf het uitdragend van de boodschap gemaakt tot een duidelijk individuele verantwoordelijkheid en  Traditie Vijf een duidelijk groepsverantwoordelijkheid gemaakt. Het was een weerspiegeling van het type dat  in dit hoofdstuk gemaakt wordt  me maakte deed begrijpen dat het om allebei ging. Het conflict en de twijfel verdwenen toen ik de enkeling met de groepsverantwoordelijkheid samenvoegde. Ik ben nu volledig bewust van het feit dat, wanneer ik een nieuwkomer ontmoet, ik de boodschap van " een AA groep niet een AA lid uitdraag ".

Men heeft me geleerd,zeer wijselijk naar mijn mening, om bij mijn eerste contact met nieuwkomers te behandelen als goede kans  om hen te introduceren in AA door een specifieke groep in de regio.
Een goed aantal van hen toont  grote tegenzin om naar een groepsvergaderingen te gaan maar zouden gelukkig zijn om regelmatig persoonlijkcontact met me  te houden. Ik maak het daarom van het eigenlijke begin duidelijk dat het programma onmogelijk kan functioneren tenzij het in de groep  wordt uitgevoerd. Telkens als ik in mij de  Verklaring van Verantwoordelijkheid vernieuw, houd ik altijd in gedachtet het de " hand van AA“ is en  niet de mijne, die de vraag naar hulp beantwoordt.

De groep is de meest dichtbijgelegen hulppost die AA heeft opgesteld voor die alcoholisten die aan de boodschap beantwoorden en naar zijn diensten streven. Het zou voor allen betroffen, met inbegrip van mezelf, schadelijk zijn het begin van de groepstherapie onnodig te verlengen.

In mijn boodschap aan nieuwkomers, heb ik het altijd als raadzaam beschouwd om het zo voorzichtig mogelijk te maken,  wat men NIET van een groep altijd kan verwachten. De buitenstaanders hebben een grote verscheidenheid van ideeën over hoe AA werkt. Ik herinner me iemand die me  eens vertelde dat hij onder de indruk was geweest dat AA de leden die in het geheim in groepen samen kwamen   om  hun naar hartelust te kunnen drinken zonder dat iemand hiervan wist.

Er zijn velen die denken dat AA  zijn specialisten, zijn type van medicijn en zijn maatschappelijk werkers of adviseurs heeft. In een vergaderingen met nieuwkomers maak ik  het altijd een punt om  in de eenvoudigst mogelijke termen te verklaren  wat AA voor me deed. Ik benadruk dat het me hoofdzakelijk hielp om te laten inzien dat mijn valse gemak van volledige afhankelijkheid van anderen voor de oplossing van mijn persoonlijke problemen , slechts door mij kunnen worden opgelost.

Ik was één van die nieuwkomers die verwachtte dat de groep  dingen voor me ging doet die absoluut niets met het " hoofddoel" te maken te hadden. Bijvoorbeeld,  ik was op de een of andere manier van mening dat de groep mijn echtelijk probleem kon, of tenminste toch kon helpen oplossen, op de manier dat ik wilde dat het werd opgelost.
Ik had, echter, gelukkig maar, twee ervaren mensen als mijn eerste contacten .

Zij ontdekten onmiddellijk dat naar mijn mening, ik een echtelijk- en geen drankprobleem had. Later

vertelden zij me die zij niet twijfelden dat ik beide problemen had maar ook geen twijfelen gehad hadden dat het probleem die directe aandacht vergde het drankprobleem was geweest.

Met bewonderenswaardige voorzichtigheid, echter, verklaarden zij dat hun voorspelling van „alles komt wel goed " werd gebaseerd op de veronderstelling dat ik naar de vergaderingen bleef komen. Naast  vaag gefrustreerd te zijn, had de belofte ook aanvankelijk hoogst verdacht geklonken in zoverre dat zij er volgens meer geïnteresseerd in waren om me naar de vergaderingen te doen gaan eerder dan het helpen  om mijn probleem op te lossen. Toen ik uiteindelijk hun raad volgde, realiseerde ik hoe verkeerd ik was geweest.

De dingen begonnen op hun plaats te vallen, maar zeker niet zoals ik het had gewild. Ik vond het nodig om aan deze ervaringen in betrekking met Traditie Vijf te herinneren omdat ik weet dat vele nieuwkomers, om een verscheidenheid van redenen, andere problemen en oorzaken als rede van hun drinken aangeven en er ook twijfels ontstaan over dat aandringen om direct naar zoveel mogelijk vergaderingen te gaan.

Mijn ervaring heeft me met geen twijfels laten zitten want welke problemen actieve alcoholisten ook kunnen hebben, de oplossing voor deze allemaal zijn in een herstelprogramma voor alcoholisme te vinden en dat het niet alleen aan het stoppen met drinken ligt.

De absolute behoefte aan empathie in de taak om de boodschap uit te dragen komt ook opvallend in mijn bedenkingen over Traditie Vijf voor. De empathie is de mogelijkheid hebben voor het begrip van en het delen van het gevoel van iemand anders. Ik heb goede raad in deze richting ook in een later stadium van mijn nuchterheid gehad. Men wees me herhaaldelijk erop dat, het hebben van die bekwaamheid dat één ding is, maar het toepassen van het in een eerste contact een andere is.

Ik vind het niet genoeg om te weten wat u over alcoholisme zegt; het moet worden gesteund en  dat echte  gevoel dat  wordt overgebracht  door wat in AA de "taal van het hart“ genoemd geworden is. De identificatie brengt een fusie van de meningen; de empathie brengt een fusie van de harten. Ik heb reeds verwezen naar het alcoholische gevoel van minderwaardigheid waar de liefde betrokken is. De empathie kan aanzienlijk helpen in het maken van dat gevoel dat de alcoholist  de liefde van anderen waard is.

Ik heb het raadzaam gevonden om ook  iemand met me te hebben op de eerste vergadering met een alcoholist op zoek naar hulp  . Er zijn duidelijke voordelen uit deze praktijk te halen  voor allen betroffen .  Aan deze niet zo ervaren herstelende alcoholisten, echter, vermeld ik vaak de mogelijkheid dat, als zij teveel  in hun inspanningen en overtuiging volharden, zij het averechtse zouden kunnen  toepassen.

Het kan in eigenwijsheid, onverdraagzaamheid en zelfs woede van één van de kanten degenereren, als niet van allebei. Ik heb het zien gebeurend. Ik heb reeds hierboven de mogelijkheid van een nieuwkomer vermeld die de herstellende alcoholist  bekijkt als een vijand  .

De actieve alcoholist 's treuzelende gehechtheid aan ontkenning en rationalisatie kan ergerend zijn voor het herstel van de andere alcoholisten  van wie het enthousiasme voor recente verwezenlijkingen hen doet vergeten dat ook zij  dezelfde beginfase hebben beleefd. Vandaar dat de niet zo ervaren boodschapper volledig van de absolute behoefte aan empathie moet bewust worden gemaakt in het uitdragen van de boodschap.

Mijn slot bedenking over Traditie Vijf focust zich op de eerste vergadering tussen Bill W en Dr. Bob. De stichter was reeds aan zijn herstel begonnen en had geen overtuiging nodig over de voordelen  spreken van de ene alcoholist  met een andere alcoholist.

De laatstgenoemde, echter, was nog zeer ver weg van dat soort geloof. Hij zat zo diep in hopeloosheid dat hij aan suggesties, laat staan aanbiedingen, van hulp bijna vijandig was geworden. Enkel om diegene die van hem hielden een plezier te doen, kwam hij met tegenzin,  na een zeer korte vergadering met Bill W. overeen.
Dr. Bob opende de vergadering met het uit te drukken van zijn wens  om de vergadering zo kort mogelijk te houden aangezien  hij zeker was dat het zuiver verloren tijd zou zijn om hem  proberen  te helpen.

Bill W gerepliceerde door te zeggen  dat hij hoofdzakelijk daar was om zichzelf te helpen. Ik weet niet wat de directe reactie van Dr. Bob's op dit was maar het schijnt me dat Bill W geen betere manier kon gekozen hebben om de hopeloosheid tegen te gaan die aan de overkant duidelijk was. Het moet één van de redenen geweest zijn waarom de vergadering veel langer duurde dan iedereen ooit kon verwacht hebben.

Velen, met inbegrip van mezelf, hebben overwogen dat wat op die " mirakuleuze " (in de hierboven reeds beschreven betekenis) vergadering  volgde, Binnen de context van deze traditie echter, overweeg ik die vergadering als het beste voorbeeld van het uitdragen van de eerste boodschap door iemand met de oprechte wens en gemotiveerd om te helpen.
Het eerste resultaat was klaarblijkelijk de transformatie in Dr. Bob om van een sterke wens om alleen gelaten te worden in een wens om voor anderen te helpen.

De geloofwaardigheid verbonden aan de boodschap en de gelijkenis van ervaringen leidde tot vertrouwen en een wederkerigheid van verlangen. Het was een  levend voorbeeld van een alcoholist sprekend tot een andere alcoholist in de taal van het hart, die aan beide kanten een sterke wens produceerde om in het proces te helpen en te worden geholpen. Het was een vergadering van twee wederzijds gemotiveerde meningen na het bereiken van het identificatie stadium dat hierboven als prelude aan een nuchterheidsproces is beschreven.

Wij dragen de boodschap nog uit. Het vergt nog dezelfde basisingrediënten om de zelfde basisresultaten te bekomen.
In die vergadering werd de inleidende boodschap gegeven door Bill W verklarend hoe hij was geweest. Hij hield niet op of dwaalde af toen de identificatie werd gevestigd. Hij ging verklaren wat gebeurde en hoe hij toen was.

Ik kan niet om het feit heen dat alhoewel Bill W de boodschapper was, veel voorbereidend werk door een paar anderen was gedaan. Deze weinig anderen zouden niet de maatregelen getroffen hebben  als zij de boodschap niet zelf hadden gekregen. Zij waren indermate geïnformeerde over de nuchterheid van  Bill W's zodat ze hem zegden dat hij Dr. Bob kon helpen als hij hem onder vier ogen kon spreken.

Het originele team van voorvechters bestond daarom niet alleen uit Bill W. en Dr. Bob.

Elke groep zou daarom goed doen om met de mensen  rekening te houden die, alhoewel ze zelfs niet  alcoholist zijn zij kunnen helpen om de boodschap op de juiste bestemming te bezorgen.

Dit klopt met wat ik hierboven heb verklaard wat betreft de inspanningen die geleverd worden door mensen rond alcoholisten . De inspanningen gedaanin in het geval van Dr. Bob eindigde  op die manier  omdat zij zo goed waren gepland , zonder de verwarring en/of de misleide toewijding die over het algemeen in dat stadium van het alcoholisme word ontwikkeld door de familie van de alcoholist .

Hier moet ik nu de AL-ANON familiegroepen , hierboven reeds vermeld bijhalen.

Wat volgt is hun " sugestie inleiding voor de Twaalf Stappen.

De „Al-ANON Familie Groepen zijn een vereniging van verwanten en vrienden van alcoholisten die hun ervaring, sterkte en hoop delen om hun gemeenschappelijke problemen op te lossen. Wij geloven dat het alcoholisme een familieziekte is en dat gedragsverandering kan helpen om tot herstel te komen.
Al-Anon is niet  verbonden met enige sekte, godsdienstige genootschap, politieke partij, organisatie of instelling; neemt geen standpunten in die AL-ANON niet bereffen en steunen of bestrijden geen enkel doel.

Er zijn geen verplichtingen voor lidmaatschap. Al-ANON  is zelfstandig door de eigen vrijwillige bijdragen van de leden.
Al-Anon heeft maar één doel: families van alcoholisten te helpen.

Wij doen dit door de Twaalf Stappen te beleven, door de verwelkoming en een goed voelen  mee te geven aan families van alcoholisten, en door het geven van begrip en aanmoediging aan de alcoholist“

Ik deel volledig hun overtuiging dat het alcoholisme een familieziekte is. Het verzoekt daarom om een middel dat met alle leden van de familie rekening houdt. Zoals het actief alcoholisme, heeft de echte nuchterheid een diepgaand effect op de familie als geheel. Ik ben het ermee eens dat, aangezien de aard van de hulp nodig aan de beide kanten fundamenteel verschillend is.

A.A. en Al-Anon werken efficiënter  als afzonderlijke verenigingen. Dit niettegenstaande, overeenkomstig het A.A.beleid  van „samenwerking maar geen affilatie“, zie ik geen reden waarom de afzonderlijke strategieën niet zouden moeten worden gecoördineerd zodat om het beste gebruik van de ervaring van beide kanten ten voordele van de familie te verzekeren als geheel.

Dit is in het bijzonder van toepassing voor het formuleren van de boodschap  van  Traditie Vijf.
Het is efficiënter, meer wijdverspreid en meer langdurig als het de leden van de families evenals de alcoholist „aantrekt“.
 

Jos P. - AA