VOLLEDIGE ZELFSTANDIG- EN ONAFHANKELIJKHEID

Elke A.A. groep zou moeten volledig zelfstandig zijn en bijdragen van buitenaf afwijzen .“

In de vierde traditie, over de groepautonomie ,  de bezinningen hoofdzakelijk op mijn geschil dat dergelijke autonomie de minste mogelijke afhankelijkheid , evenals de minste mogelijke interferentie van, buitenbronnen impliceerde.  

Traditie Zeven gaat over het belang van financiële onafhankelijkheid ,  maken dat wij ons niet alleen met het streven naar hulp van buitenstaanders zouden moeten onthouden maar ook het weigeren als het ongevraagd komt.  In mijn bezinningen over Traditie Zes, die direct naar geldproblemen verwijst  als oorzaak van afleidingsactie's  in de A.A. structuur, verwees ik naar de plaats van geld.

Traditie Zeven geeft in dit verband een beste afbakening door buitenbijdragen ondubbelzinnig uit te sluiten van zijn structuur .

Het basismotief dat aan de grondslag ligt van de gehele reeks Tradities is "eenheid".  Één van de ernstigste bedreigingen voor coherentie in  geestelijke plaatsen is het binnendringen van zuiver materialistische elementen. Geld,  misschien het meest verraderlijk van deze elementen, is ook het meest geschikt om onnodige complicaties te doen ontstaan. Deze  mengen zich niet alleen in om het even welke vorm van geestelijke vooruitgang maar doen ook het effect te niet van wat reeds is bereikt.

De zevende Traditie helpt ons, als leden van een groep, om de zegen van onafhankelijkheid vooral met mensen te overdenken die, als me, aan het illusieve  gemak van afhankelijkheid te naar voren gebogen zijn. De ervaring heeft bewezen dat, als wij de rol van geld tot de basisbehoeften beperken, wij altijd alles konden betalen met de bijdragen van de groepsleden .

Ik kan niet zeggen dat mijn eerste reactie op deze Traditie negatief was. Ik was reeds verlost van de verkeerde overtuiging dat het geld een bron van geluk zou kunnen zijn. Ik,  voelde echter een toeloop van nieuwsgierigheid omdat het ongebruikelijk klonk, zelfs eigenaardig ,dat zo een vereniging van alcoholisten  aan volledige zelf-steun en aan het openlijke weigeren van om het even welke vorm van financiëlehulp van buiten uit.

 Ik zou het gemakkelijk en begrijpelijker en aanvaardbaarder  gevonden hebben om het vragen van geld van buitenstaanders af te raden.

De belachelijke, soms zelfs oneerlijke  methodes van liefdadigheidsinstelling die door sommige zelf-gestileerde liefdadigheidsorganisaties worden toegepast bestonden ook in de begin tijd van A.A. zoals we later zullen zien. Nochtans, was de weigering van vrij aangeboden financiële hulp zonder enige woorden in bijlage niet zo gemakkelijk te begrijpen.

 Earning it took too much time and effort to satisfy our crave for instant gratification. The little effort we had been prepared to make was that needed to obtain and then administer on ourselves the chemical of our preference. The pleasure of oblivion had hardly ever called for any special effort, certainly not on our part. We had been practicing the principle of self-sufficiency only to keep ourselves detached from reality, not to live. All sense of responsibility had vanished with the utter abhorrence of conscious living. This is obviously why all the Traditions aim at restoring to us the fullest possible sense of personal responsibility in a group setting.

 

De uitsluiting van  bijdragen van buiten heeft bijgedragen tot de groei van AA . Het heeft aanzienlijk geholpen in het winnen en handhaven van geloofwaardigheid en respect , voornamelijk onder de massamedia. Beschouw als duidelijk werd genomen van het feit dat, als actieve alcoholist, hadden vele van ons deze verschrikkelijke neiging gehad om giften  bij elkaar te zoeken. Moeiteloze en onmiddellijke bevrediging was bijna een obsessie van vele van ons geweest. Makkelijk verdiend geld om onze chemische afhankelijkheid te financieren kwam voor vele van ons op de eerste plaats.

Het verdienen  vergde te veel tijd en inspanning om onze hunkert  voor onmiddellijke voldoening tevreden te stellen . De kleine inspanning die wij  bereid hadden te maken was die waren geweest moest te verkrijgen en dan te beheren op onszelf de chemische stof van onze voorkeur. Het genoegen van vergetelheid had bijna nooit voor speciale inspanningen genoemd, zeker niet op ons deel. Wij hadden het principe van onafhankelijkheid enkel beoefend om losgemaakte van realiteit zich bij te houden, te niet leven. Alle zin van verantwoordelijkheid waren met de uiterste afschuw van bewuste levenden verdwenen. Dit is duidelijk waarom alle Tradities doel aan het herstellen naar ons de volledigste mogelijke zin van persoonlijke verantwoordelijkheid in een groepsinstelling.

 

Het „geld zal dit ding bederven“ was de commentaar  die door John D Rockefeller Jr, de rijke industrieel en de filantroop werdt gegeven, toen hij om  het oprichten  van sommige fondsen voor A.A. gevraagd werd  te helpen. Hij was een dichte vriend van A.A. geweest en klaarblijkelijk meer dan bereid geweest te helpen. Hij was duidelijk van mening dat hij van veel grotere hulp zou zijn door het geven van wat correcte raad dan door blinde financiële hulp . De tijd bewees het . Eerder dan het vormen van een nadeel aan het bestaan A.A., heeft de uitsluiting van bijgedragen van buitenstaaanders  tot zijn groei. Het heeft aanzienlijk in het bereiken van en het handhaven van geloofwaardigheid en eerbied, vooral onder de media geholpen. De rekening werd duidelijk genomen van het feit dat, als actieve alcoholisten, velen van ons deze vreselijke neiging hadden gehad om folders op één of andere manier te zoeken. De moeiteloze en directe tevredenheid was bijna een obsessie met velen van ons geweest. Het gemakkelijke geld was om onze chemische afhankelijkheid te financieren verkozen door velen van ons. Verdienend vergde het teveel tijd en de inspanning om ons tevreden te stellen hunkert naar voor onmiddellijke voldoening. De kleine inspanning wij om bereid waren geweest te leveren was dat nodig om dan op ons het chemische product van onze voorkeur te verkrijgen en te beheren. Het genoegen van vergetelheid had nauwelijks ooit om het even welke speciale inspanning, niet zeker van onze kant verzocht. Wij hadden het principe van onafhankelijkheid uitgeoefend om van werkelijkheid losgemaakt slechts te houden, niet om te leven. Al betekenis van verantwoordelijkheid was met de uiterste afschuw van het bewuste leven verdwenen. Dit is duidelijk waarom alle Tradities het herstellen van aan ons de meest volledige mogelijke betekenis van persoonlijke verantwoordelijkheid in groep het plaatsen beogen.

 

 Ik ben een chemisch afhankelijke persoon geweest toen ik dronk. Toen ik ophield met drinkend, duurden bepaalde trekken in mijn karakter voort. Mijn persoonlijkheid scheen voor wat die tijd betreft meer te worden aangetrokken  naar moeiteloze en snelle verwezenlijkingen . Ik aarzelde om een taak of om het even welke vorm van verantwoordelijkheid op zich te nemen als deze vooruitzichten vermelde van " verlengde inspanning " en weinig voldoening .

Ik had liever dat anderen het voor me deden  en voelde me miserabel als deze „anderen“ niet dadelijk beschikbaar waren.

Ik sluit de mogelijkheid niet uit dat dit  aan gebrek aan zelfvertrouwen of luiheid kon toe te schrijven  geweest zijn. Het was waarschijnlijkst een volhardende combinatie van beiden. Sommige mensen verwijzen naar deze toestand als een symptoom van een afhankelijke persoonlijkheid, en velen denken dat dit vrij gemeenschappelijk is met slachtoffers van chemisch misbruik  .

Met behulp van mijn A.A. collega's,  mijn inspanningen om met de geest van de Zevende Traditie, in mijn verhouding met de groep in overeenstemming te zijn, hielpen me om van de  onverantwoordelijke afhankelijkheid ook wat betreft mijn individuele behoeften af te helpen

 

 Ik heb met opzet de woorden` onverantwoordelijke afhankelijkheid' gebruikt omdat ik  eerlijk geloof dat er zulk een ding als verantwoordelijke afhankelijkheid is. Ik overweeg dit om niet alleen zinnig maar ook onontbeerlijk te zijn voor het voldoen aan de basisbehoeften om te leven.  Daarom kan Ik geen geldige reden zien om te ontkennen dat er zulk een ding als positieve afhankelijkheid is, op voorwaarde dat het door een betekenis van verantwoordelijkheid wordt geconditioneerd. Op een bepaalde manier, impliceert de Zevende Traditie zelf een vorm van positieve afhankelijkheid wanneer het de verantwoordelijkheid van volledige zelf-steun op zijn leden plaatst.

Ik heb tot dusver verwezen naar het principe van onafhankelijkheid waar de materiële behoeften, vooral geld, betrokken zijn. Dit is het principe bepaald in Traditie Zeven voor de groep als geheel. Gedachten hebben nochtans me deopdracht gegeven om de kwestie van onafhankelijkheid te overwegen waar mijn geestelijke behoeften betrokken zijn.

Dit stelt een volledig ander scenario voor waar de volledige onafhankelijkheid een neiging naar de zelf-wil kan voeden. Tijdens mijn eerste  acht maanden in AA  probeerde Ik mijn nuchterheid alleen afhankelijk te laten zijn van mijn zogenaamde sterke wil .
De resultaten waren rampzalig.

 

Toen ik mijn afhankelijkheid koppelde aan het geloof in God en  begon om te proberen  om volgens Zijn wil te handelen, begonnen de tekens van volledig verschillend levens te verschijnen. Sedertdien, enkel wanneer dat geloof, en daarom dat gevoel van afhankelijkheid  ontbroken is, dat ik om naar dat vage gevoel van emotionele, en soms zelfs geestelijke, instabiliteit neigde terug te keren.

 

De directe nadruk in de Zevende Traditie ligt op de behoefte van de groep om zelfstandig te zijn. Dit impliceert duidelijk dat één van de belangrijkste verantwoordelijkheden van de individuele leden in materiële termen moet bijdragen om het houden van een niveau van zelf-steun dat het best mogelijke functioneren van de groep verzekert. Zolang zij een geweten hebben, hebben alle leden alle middelen die worden vereist om hun verantwoordelijkheid te vervullen om  de groep effectief functionerend te houden.

 

 Als de voorwaarden in bijlage voor het lidmaatschap zelf, wordt de omvang van de bijdrage slechts gespecificeerd  in het eigen geweten van het lid. In termen van geld, is het zeker veel minder dan wat was vereist om het niveau te handhaven van onze het drinken. Wij kunnen daarom geen geldige reden hebben om zich van het delen in de kosten te onthouden om te handhaven wat ons gematigd houdt. Het erkennen van de voordelen van de onafhankelijkheid en de gevaren van buitenbijdragen houden geen steek als het niet in tastbare vorm door daadwerkelijke bijdragen van de leden wordt uitgedrukt. Ik houd van de manier waaop die groepsecretaresses of penningmeesters eerst de aandacht van de aanwezigen vestigen op Traditie Zeven alvorens de hoed op vergaderingen door te geven

 

A.A. de geschiedenis verwijst naar tijden van bezorgdheid over leden die verre van grootmoedig voor de groep zijn, die zonder twijfel geld nodig heeft voor de essentiële diensten zoals huren, telefoons, water, elektriciteit, enz. te betalen. Het pleidooi impliciet in de Zevende Traditie kon gedeeltelijk door de getoonde vrekkigheid geïnspireer  te zijn terwijl er met de geldmand (of de „hoed“) rond werd gegaan op vergaderingen. Ergens in A.A. geschreven geschiedenis.

 

I read about “our contributions clink, rather than rustle”. Those amongst us who persist in their veiled stinginess would do well to keep in mind that, being generous with our group, means being generous with ourselves. Those amongst us who have acquired enough sense of responsibility consider the sharing of the group’s expenses as a duty rather than generosity. Generosity is voluntary and optional; duty in this case is a moral obligation.

 

Ik las over „ons bijdragengerinkel, eerder dan geruis“. Die onder ons die in hun versluierde vrekkigheid voortduren zouden goed in mening doen houden die, grootmoedig zijnd met onze groep, grootmoedig betekent zijnd met ons. Die onder ons die genoeg betekenis van verantwoordelijkheid hebben verworven beschouwen het delen van de uitgaven van de groep als plicht eerder dan grootmoedigheid. De grootmoedigheid is vrijwillig en facultatief; de plicht in dit geval is een morele verplichting.

 

            I also try not to be influenced by thoughts that nobody would know of the amount of money I put in the box at the meeting and that it would therefore have no impact, one way or another, on my personal image in the eyes of others. I try to see in the anonymous generosity towards my group as much spirituality as I see in the anonymity of my A.A. membership. Oddly enough, some members who were very stingy with the money basket passed round at meetings were overgenerous in contributions outside the meeting. Bill W himself spoke of his own experience in this curious practice of generosity.     

 

  Ik probeer ook niet om door gedachten worden beïnvloed die niemand zou weten van de hoeveelheid geld ik de doos op de vergadering aanbracht en die het daarom geen invloed zou hebben, één manier of een andere, op mijn persoonlijk beeld voor anderen. Ik probeer om in de anonieme grootmoedigheid naar mijn groep zo veel spiritualiteit te zien aangezien ik in de anonimiteit van mijn A.A. lidmaatschap zie. Vreemd genoeg genoeg, sommige leden die met de geldmand die rond op vergaderingen wordt overgegaan zeer vrekkig waren waren overgenerous in bijdragen buiten de vergadering. De rekening W zelf sprak van zijn eigen ervaring in deze nieuwsgierige praktijk van grootmoedigheid.  

     

            He recalled a time when he had considered it extravagant to put a fifty-cent piece in the money “hat” at the meeting but had willingly given five dollars to somebody who had slipped back into drinking and shown up at Bill’s office. Bill himself admitted later that the five-dollar gift was  “an ego feeding proposition”, bad for both the giver and the receiver. He then came out with his contention that there was a place in A.A. where spirituality and money would mix, and that was in “the hat”. There were other cases of misguided or wrongly motivated generosity, which could not have had healthy effects on groups. The tendency towards this kind of personalised financial contributions was becoming widespread.

 

 Hij herinnerde aan een tijd toen hij extravagant had beschouwd als het om een vijftig-cent stuk in het geld „hoed“ op de vergadering te zetten maar gewillig vijf dollars aan somebody gegeven wie terug in het drinken was uitgegleden en op het kantoor van de Rekening verschenen. De rekening zelf gaf later toe dat de vijf dollargift een „ego het voeden voorstel, slecht“ was voor zowel de gever als de ontvanger. Hij kwam toen uit met zijn geschil dat er een plaats in A.A. was waar de spiritualiteit en het geld zich zouden mengen, en dat was in de „hoed“. Er waren andere gevallen van misleide of verkeerd gemotiveerde grootmoedigheid, die geen gezonde gevolgen voor groepen kon gehad hebben. De tendens naar dit soort gepersonaliseerde financiële bijdragen werd wijdverspreid.

.

             This was most probably one of the reasons why a limit was eventually set on personal contributions. According to the A.A. pamphlet “The Twelve Traditions Illustrated” (Ref P-43 - 1OOM 3/90) a limit of $1,000 (1) was put on the amount members may leave to A.A. in their will or contribute annually while living. The reason given for this limitation was “so that no member can buy influence in A.A., no matter how rich we are”.

Dit was het waarschijnlijkst één van de redenen waarom een grens uiteindelijk plaatste op persoonlijke bijdragen was. Volgens het A.A. pamflet de „Twaalf Tradities illustreerden“ (Ref p-43 - 1OOM 3/90) een grens van $1.000 (1) op de bedragleden kan aan A.A. in hun wil weggaan of jaarlijks bijdragen terwijl het leven werd gezet. De reden die voor deze beperking wordt gegeven was „zodat geen lid invloed in A.A., geen kwestie kan kopen hoe rijken wij“ zijn.

 

              Despite its self-imposed poverty, the Fellowship kept increasing in both numbers and strength. Indeed, there is general agreement that this kind of poverty has actually enhanced the Fellowship’s credibility and prestige. Other similar organisations persisted in their practice of always asking for money, many times through fund-raising activities that reached almost obscene proportions. We have heard countless stones of fraud and deceit in this kind of activity.

 

Ondanks zijn aan zichzelf opgelegde armoede, hield de Beurs stijgend in zowel aantallen als sterkte. Er is namelijk consensus dat dit soort armoede eigenlijk het de geloofwaardigheid en prestige van de Beurs heeft verbeterd. Andere gelijkaardige organisaties duurden in hun praktijk van altijd het vragen om geld, vaak door liefdadigheidsinstellingsactiviteiten voort die bijna obscene aandelen bereikten. Wij hebben talloze stenen van fraude en misleiding in dit soort activiteit gehoord.

 

The tragedy is that, this notwithstanding, both the obscene fund-raising and the dishonest disposal of the funds raised, have kept increasing. Just switch on your TV set and you see them cropping up like mushrooms, interspersed between important events, with appeals which, many times, treat viewers like morons. The crave for money seems to be as addictive as it is insatiable. What is surprising is that the money-demanding addicts always seem to find the gullible providers.

 

 De tragedie is dat, dit niettegenstaande, zowel de obscene liefdadigheidsinstelling als de oneerlijke geheven fondsen verwijdering van de , het stijgen heeft gehouden. Schakel  uw TV aan en u ziet hen ls paddestoelen opduikend  tussen belangrijke gebeurtenissen in, met beroep worden gestrooid dat, vaak, kijkers zoals idioten behandelt. Hunker naar  geld schijnt zo verslavend te zijn aangezien het onverzadigbaar is. Wat verrassend is is dat de geld-eisende verslaafden altijd om de lichtgelovige leveranciers schijnen te vinden.

 

De conferentie van 2007 voor de V.S. en Structuur van de Dienst van Canada adviseerde de Algemene dat:
De „jaarlijkse grens die tot de Algemene Raad van de Dienst van individuele A.A. leden wordt wordt bijgedragen verhoogd van $2.000 tot $3.000 en de legaten van A.A. leden zouden onderworpen moeten zijn aan de zelfde grens  en blijven op een éénmalige basis niet in perpetuity.“
Deze aanbeveling verwijst slechts naar de Algemene Dienst Raad  van A.A. voor de V.S. en Canada. Elke A.A. entiteit van het de dienstbureau beslist door het groepsgeweten welke limiet,  te plaatsen als er al een moet worden gezet
 

                By means of the Seventh Tradition, A.A. has considerably reduced the possibility of providing a base for this kind of addict. I must make it dear that I am not against fund-raising when the motive is legitimate and adequate safeguards are provided. Indeed I willingly contribute financially towards such causes and admire the people who many times go through many sacrifices in order to ensure that the money needed for deserving causes keeps coming in.y het middel van de Zevende Traditie, heeft A.A. aanzienlijk de mogelijkheid verminderd om een basis voor dit soort verslaafde te verstrekken. Ik moet het beste maken dat ik niet tegen liefdadigheidsinstelling ben wanneer beweging veroorzakend wettig is en de adequate beschermingen worden verstrekt. ik draag namelijk gewillig financieel tot dergelijke oorzaken bij en bewonder de mensen die vaak door vele offers ga ervoor zorgen dat het geld nodig voor het verdienen van oorzaken houdt binnen komend.

 

 

                I would therefore not hesitate to do what I can in order to prevent the money-grabbers from casting dark shades on the genuine charity organisations. For obvious reasons, I admire most those who do the good work without too much personal publicity.

Ik zou daarom niet aarzelen om te doen wat ik geld-grabbers kan verhinderen donkere schaduwen op de echte liefdadigheidsorganisaties te gieten. Om duidelijke redenen, bewonder ik het meest zij die het goede werk zonder teveel persoonlijke publiciteit doen.

Having said that, I cannot help emphasising that the inflated need for money carries grave risks of disaster, in many senses. Money has the ability to become an end in itself, rather than a means to an end. Hebben gezegdd dat, kan ik niet helpen benadrukkend dat de opgeblazen behoefte aan geld ernstige risico's van ramp, in vele betekenissen draagt. Het geld heeft de capaciteit om een eind te worden op zichzelf, eerder dan een middel aan een eind.

 

             Admirable ventures, started for charitable purposes, ended up more as business concerns than caring organisations. The administrators seemed to lose all sense of proportion and gradually began to direct most of their activities towards raising funds. They never bothered about the need for stopping at the safe limit. The corrosive effect this was bound to have on the legitimate and originally intended purpose seemed to escape the consideration of whoever was responsible.

De bewonderenswaardige die ondernemingen, voor liefdadige doeleinden zijn begonnen, beëindigden omhoog meer aangezien bedrijfszorgen dan gevende organisaties. De beheerders schenen om al betekenis van aandeel te verliezen en begonnen geleidelijk aan het grootste deel van hun activiteiten te leiden naar het opheffen van fondsen. Zij hinderden nooit over de behoefte om bij de veilige grens op te houden. De correderende stof voert dit uit was verbindend om op het wettige en oorspronkelijk voorgenomen doel te hebben scheen om aan de overweging te ontsnappen waarwhoevervan verantwoordelijk was.

 

            So many side attractions interrupted the admirable journey originally planned and deviated it to a completely different track with a completely different destination. Many of us know of the many cases where too much money ended up in interminable controversies as to their disposal. Financial experts and auditors had to be called in. Expensive advertising was resorted to when it was found that it pays. Various types of investments were considered in order to bring in more money. The final result was that money contributed for a worthy cause ended up in profit-making ventures.

Zo vele zijaantrekkelijkheden onderbraken de bewonderenswaardige oorspronkelijk geplande reis en weken het aan een volledig verschillend spoor met een volledig verschillende bestemming af. Velen van ons weten van de vele gevallen waar teveel geld omhoog in eindeloze controversen in verband met hun verwijdering beëindigde. De financiële deskundigen en de auditoren moesten binnen worden geroepen. De dure reclame werd zijn toevlucht genomen tot toen men vond dat het betaalt. Diverse soorten investeringen werden overwogen in meer geld te brengen. Het eindresultaat was dat geld voor een waardige die oorzaak wordt in winstgevende ondernemingen omhoog wordt gebeëindigd bijgedragen die.

 

            The people seeking help, for whom the charities had been originally intended, were either forgotten or given the help they did not really need. The primary purpose soon became moneymaking not charity-giving. Charity was denuded of its spirituality and shrouded in lavish clothing, which made it look like a pretty lifeless doll. I find it almost irreverent to give so much importance to money where a charity organisation is concerned. De mensen die naar hulp streven, waarvoor de liefdadigheid oorspronkelijk was bedoeld, waren of vergeten of gegeven de hulp die zij niet werkelijk vereisten. Het primaire doel spoedig werd rendabele liefdadigheid-geeft niet. De liefdadigheid werd beroofd van zijn spiritualiteit en werd gehuld in overvloedige kleding, die het maakte als een vrij futlooze pop kijken. Ik vind het bijna oneerbiedig om zo veel belang aan geld te geven waar een liefdadigheidsorganisatie betrokken is.

 

             Real charity for me is that which has a predominantly spiritual element for both the giver and the receiver. The more you make it dependent on material resources, the more you deprive it of its spiritual significance. I find it interesting that my dictionary, The New Penguin English Dictionary (first published in 2000), avoids the use of the word ‘money’ or any form of material help in its various definitions of the word ‘charity’.

            De echte liefdadigheid voor me is dat die een hoofdzakelijk geestelijk element voor zowel de gever als de ontvanger heeft. Maakt u het meer van materiële middelen afhankelijk, berooft u het meer van zijn geestelijke betekenis. Ik vind het interesserend dat mijn woordenboek, het Nieuwe Engelse die Woordenboek van de Pinguïn (eerst in 2000 wordt gepubliceerd), het gebruik van het woord` geld' of om het even welke vorm van materiële hulp in zijn diverse definities van de woord` liefdadigheid' vermijdt.

 

This has strengthened my contention that the real financial needs of a self-help group are very basic indeed and can always be provided by the members themselves. I think it also gives a certain satisfaction if the individual member considers it as part of the therapy. For me, the term “self-help” includes the financial needs of the group and excludes financial help from outside.

 

Dit heeft mijn geschil versterkt dat de echte financieringsbehoeften van een zelfhulpgroep zeer basis inderdaad zijn en altijd door de leden zelf kunnen worden verstrekt. Ik denk het ook een bepaalde tevredenheid geeft als het individuele lid het als deel van de therapie overweegt. Voor me, omvat de term „zelfhulp“ de financieringsbehoeften van de groep en sluit financiële hulp van buitenkant uit.

 

         

 

Het is zeker veel meer stichtend dan aandringend, of zelfs te verwachten , dat anderen  betalen voor de voordelen  die ik van mijn eigen groep heb gekregen en A.A. als geheel. Wanneer de vraag binnen me in verband met de omvang van mijn materiële bijdrage naar het onderhoud van de groep rijst, probeer ik niet te vermijden mijn geweten te raadplegen .
 

Ik zie veel wijsheid achter de voorzichtigheid en de nederigheid die door Traditie Zeven wordt geïntroduceerd.
De voorzichtigheid wordt geleid naar de gevaren van geld; de nederigheid is inherent aan de „collectieve armoede“ gewillig aanvaardt door de individuele leden van de groep.
Ik moet erop wijzen dat de uitdrukking „collectieve armoede“ in AA literatuur met betrekking tot de Zevende Traditie wordt gebruikt.

 

Het wordt ook direct toegeschreven aan St Franciscus van Assisi die de kwaliteit van zijn leven afhankelijk maakte van de verwerping van materiële rijkdom, eerder dan zijn aanwinst . Er zal in een later stadium bezinningen over dit punt zijn. Aan het eind van dit hoofdstuk zal ik mij beperken zich tot het prijzen van St Francis als een levend voorbeeld van hoe de verwerping van onnodige rijkdom resultaten kan geven en die een hoeveelheid rijkdom niet kan geven.

 

A.A. maakt geen geheim van het feit dat een goed deel van de inspiratie die geboorte gaf aan Traditie Zeven  uit dit voorbeeld kwam.

Jos P.