5 Jaar nuchter 

Door geen viering te willen, uit dankbaarheid voor alles wat ik al gekregen heb, besefte ik door de woorden van Peter 14 dagen geleden dat:  "te nederig zijn ook niet de juiste weg  is ".

Daarom ben ik blij dat ik dit nu toch mag en kan meemaken. Normaal gaat schrijven me vlot af, maar dit is toch niet zo simpel. En toen dacht ik aan iets dat ik pas gelezen heb :

"onze intellectuele en creatieve kracht verhoogt met onze genegenheid ".

De geletterde neemt de pen ter hand en al zijn jaren van studie en meditatie leveren hem geen enkele goede gedachte op. Maar wanneer hij een vriend heeft om een brief naar te schrijven dienen zich plots ganse troepen van tedere en beminnelijke gedachte aan, en mooie zinnen beginnen zich te vormen, gekleurd met zorgvuldige woorden.

Misschien was ik gewoon een tekst aan het schrijven zonder echt voor ogen te houden waar hij voor moest dienen...en van toen af vlotte het wel.

5 Jaar nuchterheid en toch lijkt het nog niet eens zolang geleden dat ik die eerste sms stuurde naar het gsm nr. van Michel…bellen durfde ik toen niet.

Dank zij zijn en kordate aanpak zat ik de volgende maandag, in het zaaltje hiernaast, op mijn eerste AA vergadering.

Ik wil bij deze ook van de gelegenheid gebruik maken om Michel en Greet speciaal te bedanken, niet alleen voor mijn opvang maar ook die van vele anderen hier in de groep.

Die eerste momenten van contact zijn oh zo belangrijk…(Kaartjes geven)

Niemand wist er van, zelfs mijn man en zoon niet.

Dit was iets dat ik voor mezelf wilde doen, helemaal alleen, zonder invloed van anderen.

Die eerste vergadering blijft de belangrijkste die ik ooit had, het geen sommige mensen voor de borst stuit daar trok ik me juist aan op, namelijk het terugvinden van mijn Herder in het programma.

Degene die toen het minst lang nuchter was daar keek ik naar op, 3 maanden…want dat gegoochel met jaren…dat was teveel van het goede.

En zo werd ook ik 3 maanden nuchter, sloot me aan bij een internetgroep voor alcoholisten om daar te kunnen ventileren tijdens de week tussen twee vergaderingen in en ik voelde dat het goed was, ook al ging het met " ups and downs ".

Dagen en maanden regen zich aan elkaar en plots was het opnieuw 23 januari…2005.

Het was een korte viering, overhandiging van mijn medaille en taart, want ik zat toen net met maandagavonden dat ik mijn EHBO bijscholing moest doen, maar voor de viering had ik daar een uurtje gespijbeld. En eigenlijk was dat goed die korte viering, want ik keek niet zo uit naar dat eerste jaar, wel naar mijn 18 maanden.

Ik was in de periode 1997/1998 al eens zo lang nuchter geweest, zonder AA en dus toen me na die 18 maanden een glas werd gegeven met de woorden :zeg je bent jarig, 40 wordt je maar één keer, dat ééntje kan geen kwaad" wist ik toen maar dat juist dat ééntje of zoals AA het zegt : dat eerste zoveel schade kan berokkenen.

En dat deed me, soms koppig, soms opstandig, volhouden tot die 18 maanden waren bereikt. En pas toen kon ik een beetje vrijer ademen. Dit doel had ik tenminste bereikt…en gelukkig maar dat ik me daar kon aan optrekken want de periode daarna werd veel moeilijker.

Ik kwam in een spiraal van verdriet terecht, mijn hart lag in duizend scherven, onze lieve Pater Frans overleed, 14 dagen daarna vertrok ook mijn mama naar de overkant, 6 weken daarna werd mijn jeugdvriendin vermoord en nog eens zes weken later, we zitten nu februari 2006 stierf mijn lievelingsnichtje.

Deze 5 gebeurtenissen hebben een spoor achter gelaten. Ik liep dan een half jaar de deur van mijn huisarts plat met klachten van vermoeidheid, tot hevige pijn, tot allerlei ontstekingen…het hield niet op.

Mijn huisarts dacht aan een rouwproces, maar moest in september 2006 dan toch erkennen dat er misschien wel meer aan de hand was. Ik werd doorverwezen naar een neuroloog en die schreef me onmiddellijk 2 maanden thuis. TWEE maanden, zoveel was ik in de voorbije twaalf jaar samen niet thuis geweest. In die twee maanden een hoop onderzoeken en toen viel de diagnose : fibromyalgie en een milde vorm van CVS.

Op dat moment besefte ik niet wat dit verdikt betekende dat drong maar dagen later door : ik was chronisch ziek en de artsen gaven me een jaar tot 18 maanden om te herstellen via allerlei therapieën, kiné, medicatie, psychiater, … ik heb alles gedaan wat ze me zeiden maar verbetering kwam er niet, en die zal er ook niet meer komen, lichamelijk toch niet want we zijn nu meer dan twee jaar verder en ondertussen ben ik erkend als chronisch en als pijnpatiënt.

Maar een mens is meer dan lichaam alleen. De psychiater zei ik vaarwel, die was naar mijn gedacht meer aan therapie toe dan ikzelf, probeerde een alternatieve wijze, ging dan bij een zelfstandige psychotherapeute en ben nu sinds mei vorig jaar in behandeling in De Kanteling, een recent opgericht centrum in Schilde. Mijn psychotherapeute heeft heel veel cliënten met dezelfde lichamelijke klachten maar ze helpt me ook om de dingen die me mede ziek maakten aan te pakken. Ook dankzij haar bleef ik nuchter, dank je wel Karen !

Nog even terug in de tijd : in juni 2007 hing één van mijn beste vriendinnen zich op…en binnen het jaar, tussen juli 2007 en juli 2008 verloor ik nog twee vriendinnen aan kanker, waarvan één een zeer dierbaar AA maatje was van de internetgroep. Door ziek te zijn had ik sowieso al mensen zien afhaken, want een echt sociaal leven heb ik niet meer…maar als degene die bleven dan sterven, viel er telkens een diepe leegte.

Hoogdagen waren er in die vijf jaar natuurlijk ook.

Mijn eerste landdag in Wachtebeke…terwijl we daar naar de referaten luisterden, wist ik dat ik dat ooit ook zou willen doen : een referaat houden. Amper twee jaar later in Antwerpen, in de Elisabethzaal stond ik er als vertegenwoordigster van de provincie Antwerpen…dat is mijn grootste beloning geweest binnen mijn nuchterheid met dank aan Jan van de groep van Edegem.

Tot slot het jaar 2008…of te wel het jaar van de ommekeer.

De eerste zes maanden vocht ik een gevecht met mezelf uit tegen een andere verslaving, een verslaving die in de plaats was gekomen van mijn alcoholprobleem, een verslaving die me nuchter hield, maar die me op bepaalde tijdstippen gewoon het zwarte gat in duwde.

Zes maanden door een hel, de ene put in, de andere uit, maar dankzij het programma kreeg ik ook daar vat op en sinds augustus voel ik me rustig sereen en een gelukkige alcoholiste.

Last but not least wil ik ieder lid van deze groep bedanken. Zij die er voor mij bij waren en die me opvingen toen ik hieraan kwam…en zij die na mij kwamen die me met hun getuigenissen telkens opnieuw een spiegel voor houden, en een spiegelbeeld kan hard zijn, maar dat is goed want dat houdt me mede nuchter.

Ook een dankwoord aan de mensen van de internetsite, ze zijn dan wel niet hier maar ook zij hebben hun rots bijgedragen : Luc, Marita, William, Christ, Ineke, Karen…bedankt !

Tot slot :

Aan de mensen die pas aansloten…jullie hebben nu zo’n beetje mijn vijf jaar gehoord, ik ben niet gespaard gebleven van geluk noch van ongeluk, maar wat er ook gebeurde, ik keerde telkens terug naar de beginprincipes van het programma :

" De eerste laten staan, morgen zien we wel. Dag per dag. Hulp vragen als ik die nodig had.

Zonder deze drie regels te eerbiedigen had ik hier nu niet zo glunderend gezeten…

 

Gerd