In Uw God geloven...

 

  Van 't leven dat we eens verwachtten                                                                   Is dit helaas de weerglans niet

 Steeds het verleden maar verachten

Een haat die me geen uitkomst biedt.

 

Is dit het lot dat ik moet dragen

Voor wat ik vroeger heb misdaan

Moet 'k dan in blijvend onbehagen

 Nog aan die walging eens vergaan ?

 

Moet 'k elke dag die angst weer voelen

En wroeging als latente pijn

De zieke ziel weer elke dag doorwoelen

Naar het waarom van dit absurde zijn ?

 

Geeft me wat troost uit louter mededogen

Want eenzaam ben 'k in mijn steriele ziel

In 't grauw besef van heel dit onvermogen

 Dat 'k onlangs nog voor kalm berusten hield.

 

Leert mij aan vrede nu geraken

Leert mij eens leven met de spijt

Tot ik die walging uit kan braken

En stil het laatste uur verbeid.

 

Hoe 'k aan die weemoed kan ontkomen

 Naar het miskende paradijs

Tot in mijn ziel wat rust gaat wonen

Waarvan ik reeds de zalving prijs.

 

Wilt me maar mensenliefde geven

Waar ik de ware liefde mis

Tot ik aanvaard dat voor gemiste levens

 Er noot 'n kans tot herbeginnen is.

 

Kon ik maar in uw God geloven

Voor lafenis in 'n laat gebed

Maar 'k kom de twijfels niet te boven

Waarvan geen vaderons mij redt.

 

'k Zal in die onrust verder dalen

Tot op de bodem van 't verdriet

En uit mijn spijt de woorden halen

Voor weer 'n treurig, klagend lied

 

Geeft me uw steun om d' eenzaamheid te dragen

Terwijl ik voorts om het verleden vloek

En vloek de vele loze vragen

Waarvoor ik hier een antwoord zoek.

 

Fred,1988