Ik ben Alcoholist en werd AA lid toen ik 79 jaar oud         werd.

Ik denk dat ik altijd een alcoholist ben geweest. Ik heb tenslotte altijd alcohol gedronken.

Mijn moeder deed altijd een paar druppels whisky in een fles warm water en gaf het me te drinken toen ik nog een baby was.

En dat is lang, heel lang geleden.

Ik ging al jong niet meer naar school  en ging met jongelui werken aan paardenwagens zowel als leider en als bestuurder. Op dat ogenblik, kostten zes kaartjes een kwart je en dat koste ook een pint. Elke dag, moest ik een zwaar besluit nemen. Zou ik  het eerste of het tweede kwartje in mijn zak steken? Op goede dagen, liet ik het bedrijf het eerste hebben, en ik zou wachten tot ik 12 kaartjes had verkocht alvorens de wagen te stoppen aan " Deily's Saloon."

Op slechte dagen, nam ik het éérste kwartje.

In elk geval, de dienst op mijn wagen hield op terwijl ik in "  Deily's Saloon " ging. Het paard stoorde het wachten niet , en ik gaf geen moer over de passagiers. Het bedrijf wel,  en na een tijdje zette zij " spionnen " in om me te vangen. Zij vingen me nooit. Ik was hun voor door ontslag te nemen.

Ik bedelde en ik dronk. Ik kon mijn ogen zover oprollen dat als ik de oogleden opende er enkel het wit van de ogen te zien was. Iedereen had medelijden, vooral zo  één jonge blinde persoon,  zodat ik genoeg geld kreeg om te drinken. Maar één dag liet ik een halve dollar vallen die een vrouw me had gegeven, en ik liep recht naar de goot waar hij was gevallen. Zij ving hem op en begon op de politie te roepen. Ik bleef lopen en nam de volgende trein. In de stad waar ik de trein niet verder ging leefde ik van het bedelen en ik dronk. Ik sliep in krotwoningen, het station, en in gevangenissen.

Om de één of ander reden besliste ik om te gaan werken toen ik 21 jaar werd. Ik kreeg een job bij de spoorwegen  en bleef er  tot ik 73 was en op pensioen ging.

Ik was een vrachtleider. Van zodra ik me in mijn cabine sloot, kon niemand me zien of weten wat ik deed. Wat ik meestal deed, was drinken. Ik dronk alles:  whisky, jenever, bier, rook, stiekeme weed,  balsem vloeistof en musky. De pijnlijke plekken zijn nu weg, maar ik heb nog steeds de littekens.

Ik weet  niet hoeveel keer  ik gearresteerd werd in mijn leven, misschien wel 30 of 40 keer. Mijn eerste arrestatie was voor het bedelen. Nadat ik op pensioen ben gegaan, werd ik nog eens  17 keer gearresteerd wegens intoxicatie.

Mijn vrouw was gestorven en ik had een pensioen van de spoorweg en niets te doen dan maar te drinken. Mijn gehuwde dochter wou  zelfs niet meer met me spreken. Ik leefde alleen en zonder vrienden behalve die paar andere dronkaards zoals ik.

Toen ik 79 was, werd ik opnieuw gearresteerd. Maar deze keer was het anders.

Een reclasseringsambtenaar vroeg me of wilde ik ophouden met drinkend.

Ik zei ja, en hij begon me over de Anonieme Alcoholisten en over het lokale gemeentelijke programma voor alcoholische rehabilitatie vertellen. Hij vroeg me of ik het wilde proberen, te verliezen had ik niets , zodat ik begon  naar vergaderingen van de gemeente te gaan.

Ik ging naar één van die vergadering met een half fles wijn onder mijn overhemd verborgen. Een grijsaard, Jim zei dat hij alcoholist  was en lange tijd had gedronken, maar in AA leerde  hij  hoe te stoppen met drinkend en beginnen te leven. Hij vroeg of ik soms vragen had.

Ik vroeg of deze organisatie verwachtte dat een oude mens van 79 jaar, die al zijn leven had gedronken  zou stoppen met drinkend alsof het niets was.

Jim zei dat hij het  gedaan had en wist dat ik het ook kon.

Ik veronderstelde dat hij misschien wel een gelijk kon hebben en ik ging in mijn overhemd, nam de half fles wijn en gaf het aan de man die naast me zat. Ik heb sindsdien niet meer gedronken.

Vanaf ik  naar de AA vergaderingen begon te gaan, begonnen er dingen met me te gebeuren. Goede dingen. De aardigste mensen in de wereld werden mijn vrienden. Zij zijn mijn echte broers en zusters.

Niet zo lang geleden, op een AA vergadering, had ik een hartaanval. Zij sleepten me naar het ziekenhuis  en bleven bij me  en hun vriendschap heeft me erdoor getrokken, zelfs  de artsen  hadden me al opgegeven. Ik ben mijn leven aan deze mensen verschuldigd.

Mijn dochter houdt nu van me en ik krijg ook mijn kleinkinderen en mijn overgroot kleinkinderen te zien.

De jaren gaan voorbij - één dag en dan nog één dag.....en ik veronderstel dat ik niet veel langer te leven heb. Maar ik geef er niet om.