Ik ben Bob alcoholist en verslaafd.
De dag dat mijn leven begon was de 1ste januari 1998 rond 19:00u toen ik uit een " Black out" kwamen ontdekte dat een paar politiewagens me volgden en me trachten te doe stoppen. Ik reed op verkeerd rijvak van een gescheiden hoofdweg en had geen flauw idee hoe ik daar terecht kwam of wat voor dag het was.
De " black out " was zowat 24u eerder begonnen. Dat gevoel wil ik nooit meer beleven. De volgende dag ging ik zelf voor een opname en ging nog maar eens naar de AA vergaderingen. Met de hulp van mijn Hoger Macht, de vriendenkring van AA en heel belangrijk de 12 stappen begon ik mijn leven terug een beetje op orde te krijgen en ik ben nog lang niet klaar.
Ik ben zeker nog niet hersteld, maar de obsessie en de hunker om te drinken is verdwenen.
Vraag me a.u.b. niet of ik in mirakels geloof.
Ik begon mijn exploratietocht met alcohol toen ik ongev. 14 was. De eerste keer dat ik dronk; dronk ik zoals een goede alcoholist om te vergeten.
Een vriend van me en ik stalen een fles Whisky en in minder dan een uur hadden we ze geledigd.
Ik werd wakken op de vloer van de badkamer, mijn voet in het toilet en het resultaat van drinken kon je van de badkamermuren aflezen. Ik zweerde dat dit nooit meer zou gebeuren.
En ik deed het. Gedurende vier jaren dronk ik niets tot ik tot het besluit kwam dat ik geen drankprobleem had en ik voor de alcohol helemaal geen angst moeste hebben.
Natuurlijk was af en toe een glas alcohol niet gevaarlijken en begon ik, eerst langzaamaan, wat andere drugs , om te experimenteren toe te voegen. Alcohol bleef altijd mijn favoriet om die toestand te bereiken waarin ik dacht bekwaam te zijn om alles aan te kunnen, iedereen te verbazen of te commanderen. Als er alcohol te kort was aarzelde ik niet om deze te vervangen door andere drugs.
Waren er consequenties voor mijn alcohol en drugs gebruik?
Niet in het begin. In het begin was enkel plezant. Het gaf me vertrouwen ik voelde dat ik moest doen wat ik wou doen, zijn wie ik wou zijn. Maar langzamerhand, terwijl de jaren voorbij gingen, kwamen er dingen in mijn leven die mij een leven zonder complicaties, moeilijk maakten. Er was het moment dat ik dronken gearresteerd werd. Dat ik buiten slapend werd opgepikt en een cel kreeg. Dat ik er een paar op hun gezicht klopte en weer in de cel belande.
Dit waren toch maar onnozele accidentjes, of niet? Dit had helemaal niets te maken met het feit dat ik elke minuut van de dag dronken of " High " was.
Dat was toch wat ik mezelf wijsmaakte. Ik overtuigde mezelf dat dit juist maar ongelukkige momenten waren en dat als ik wat voorzichtiger was dit wel niet meer zou gebeuren.
De jaren gingen voorbij en ik vond werk in een hospitaal. Ik bleef nog elke dag verder drinken en ontdekte dat er in het hospitaal drugs genoeg waren.
Straat drugs, niet diegene voor geschreven werden in het hospitaal; Je kon elke dag gelijk welke drug kopen door er enkel vriendelijk om te vragen bij de juiste persoon in het hospitaal. Ik werkte er slechte een paar maand toen ik een verpleegster ontmoette die ook echt kon genieten van haar " Higher " momenten en na een korte verhouding van paar weken waren we al getrouwd. Maar ik had de zaak onder onder controle. Het feit dat dat ik tot mezelf zegde op weg naar huis na de plechtigheid " Wat heb ik gedaan?" bedoelde niets. Met mij was alles goed.
Ik had het onder controle. Mijn drinken of drugs gebruik vertroebelde mijn geest niet. De sprookjes die we onszelf vertelden.
Wij waren gedurende vijf jaar getrouwd, het duurde zolang omdat wij beiden de meeste tijd onder de medicatie zaten, toen mijn drinken weer erger en een groot probleem geworden was werd me aangeraden om hulp te zoeken.
Ik ging een plaats binnen waarvan ik dacht dat het een huwelijksrelatie sessie was en werd er geconfronteerd met mijn moeder, mijn vader, mijn broer en zuster mijn vrouw en een paar vrienden.
Om een lang verhaal kort te maken, kreeg ik de keuze uit twee opties. ofwel liet ik mijn onmiddellijk opnemen of ik kon verdwijnen uit het leven van al die daar aanwezig waren. Ik, vol woede en angst, koos voor de reis naar de opname Instelling.
28 Dagen van opvoeding, ontgiften en vriendenkring later dacht ik werkelijk dat ik alles weer op een dijtje had. Er werd me verteld wat alcoholisme was. Ik was gaan geloven dat ik er waarschijnlijk eentje kon zijn.
Mijn gedachten waren genoeg opgeklaard en ik voelde me goed. Ik was ervan overtuigd dat wat het probleem ooit ook mocht zijn ik de nodige wapens had om deze aan te kunnen. Alcohol was mijn probleem, als ik van de drank af bleef, naar de AA vergaderingen ging, dan kon niets meer gebeuren.
Gedurende enkele maanden ging alles goed. Mijn leven was op alle gebieden verbeterd. Mijn huwelijk echter verliep echter niet zo goed; door het nuchter zijn was er iets verdwenen; dat van doen en laten alsof alles mocht en niets verkeerd was.
Langzamerhand begon het beter te gaan en kwam ook het gevoel van " voldoening " de kop opsteken. Na ongeveer 9 maanden begon ik te denken; als alcohol mijn probleem is dan kan het zeker geen kwaad om occasioneel een " jointje " te roken.
En in het begin was dat ook zo.
Natuurlijk vond ik het ook moeilijk om " high " naar de AA vergaderingen te gaan en dit verminderde dan ook snel en ging nog maar éénmaal per week of niet.
Ik vroeg aan een groepslid of hij mijn " sponsor" wou zijn. Het was een man waar ik steeds aandachtig naar luisterde tijdens de vergaderingen als hij zijn visie op het AA programma uitlegde en die volgens mij een zeer goede kennis had van het AA programma.
Hij nodigde me, nadat ik hem gevraagd had om mijn sponsor te zijn, uit voor een etentje 's avonds bij hem thuis om dan over de wijze van hoe we met het programma zouden werken.
Vanaf het moment dat ik bij hem was deed hij iets anders dan vertellen wat er allemaal mis was met de andere groepsleden. Ik voelde dat hier iets niet juist was en dat hij goed was in het opmaken van andere leden hun inventaris. Ik had nog te weinig kennis van en verbintenis met het programma om te weten of ik deze sponsor moest houden of een andere vragen.
Ik zette een stapje terug en dacht dat ik het beter kon op mijn manier dan met een sponsor.
Dit maakte ook, dat ik naar minder vergaderingen ging en wat zou gebeuren gebeurde dan ook en niet lang erna. Ik herinner me niet juist waarom en hoe ik dronk maar het duurde niet lang dat ik terug stond vanwaar ik kwam. Dagelijks en bijna de klok rond drinken......
Kort daarna ging het ook niet meer met mijn huwelijk en wij scheiden. Ik was nu alleen en dat gaf me het voordeel om onbekommerd te kunnen drinken zonder te moeten denken wat iemand anders erover dacht of op me te wachten zat.
Het ging steeds slechter met me en ik begon me ook volledig te isoleren. Ik voelde me meer op mijn gemak als ik alleen kon drinken, thuis zonder te moeten denken over de anderen die misschien aan het denken waren hoeveel ik er wel dronk.
Op dit moment dronk ik ongeveer 1 1/2 flessen Wodka per dag, beginnend als ik wakker werd en doorgaand tot het licht uit ging. Mijn grootste zorg was, genoeg alcohol in huis te hebben om de nacht door te komen en m 's anderdaags nog naar de winkel te kunnen gaan om bij te halen.
Op de een of andere manier lukte het me toch nog om mijn werk te behouden. wat me toeliet om tegen mezelf te zeggen dat ik er nog zo slecht af was.
Ik wist toen dat ik zonder enige twijfel een alcoholist was. Ik wist ook dat andere drugs een even groot probleem voor mij waren maar ik kon ook geen weg om te stoppen.
Ik begon me in te beelden hoe het met me zou aflopen. Ik zag dat, als ik zo verder ging zoals ik nu bezig was ik eventueel wel zou kunnen kapot gaan door de complicaties van het alcoholisme. Ik zag geen mogelijkheid om te stoppen; ik kon me niet voorstellen hoe ik tegen het leven moest aankijken zonder te drinken en dus begon ik naar het einde uit te kijken..Ik keek uit naar de permanente vergetelheid die de dood me zou bezorgen.
Ik dacht eraan om terug naar AA te gaan omdat ik genoeg geleerd had in ontwenningsinstellingen en in die paar maanden dat ik naar de vergaderingen geweest was dat ik anderen had geholpen, maar kon zelf niet terug naar de vergaderingen gaan. Ik zat vol schaamte en dacht dat andere AA leden op me minachtend zouden bekijken wegens mijn mislukking om met het programma niet van het glas te hebben kunnen blijven.
Mijn leven had ik niet meer onder controle. Ik betaalde geen belastingen meer. Ik betaalde geen rekeningen meer. Ik deed niet meer wat " normale " mensen wel zouden doen. Ik vond het gemakkelijker om al deze zaken te vermijden in plaats van ze te bekijken.
Ik isoleerde me meer en meer en bracht elke minuut die ik niet thuis was of op het werk, alleen door met drinken of het gebruiken van andere drugs.
Zowat 12 jaren gingen voorbij. Mijn gedachten gang was zo abnormaal geworden dat ik er zelfs van begon te dromen om opgenomen te worden voor ontwenning.
Is het nu geluk of karma, of zoals ik nu geloof de Hoger Macht maar het was niet lang erna dat ik opgenomen werd. En dit was waar ik in het begin van mijn verhaal vertelde dat ik ontwaakte uit een black out, omgeven door Politiewagens omdat ik aan het spookrijden was op de autoweg.
Nadat ik terug in behandeling was, maakte ik me sterk en ging ook terug naar de AA vergaderingen.
Tot mijn eigen verbazing kreeg ik geen donderpreek zoals ik al die jaren gedacht had, maar werd met open armen warm onthaald en was ik zeker welkom.
De mensen moesten lachen toen ik hun vertelde hoe bang ik was om terug te komen, ze deden niet niet vanuit een hogere dunk maar met begrip van mensen die hetzelfde hadden gevoeld en gedacht dezelfde angsten hadden gekend en dezelfde pijnen hadden ervaren.
Zij maakten dat ik voelde dat ik " welkom " was en ik was al tevreden dat ik daar mocht zitten om juist maar te luisteren. Maar het duurde niet lang of ze begonnen me kleine taken " dienen " voor te stellen. Ik kreeg een verantwoordelijke taak, koffiezetten en voor de koekjes zorgen..
Ik begon ook met andere leden te praten om ze te leren kennen en zij moesten ook weten wie ik was. Mijn leven begon langzamerhand beter te worden. Voor het eerst en dat was lang geleden voelde ik " HOOP "
Ik voelde dat als ik deed wat zij gedaan hadden, deed wat ze me zegden te doen; ik ook van het mirakel van " HERSTEL" kon genieten. Ik bleef bijna drie jaar nuchter door naar de AA vergaderingen te gaan en door betrokken te worden met gebeurtenissen in mijngroep en de AA gemeenschap.
Ik werkte niet met de Stappen en dat " Gelukkig, vrolijk en vrij " dat taaltje van herstelde alcoholisten verlichte me toch op de een of andere wijze.
Mijn leven was nu veel beter. Mijn leven was gemakkelijker. Ik begon zelfs mensen terug in mijn leven te aanvaarden zelfs een vrouw, geen alcoholist maar die toch openstond om te leren over het herstel en om mij te steunen in mijn behoefte om naar de vergaderingen te gaan en en me TEN DIENSTEN TE STELLEN VOOR AA.
Maar als enige van de spoken uit mijn verleden de kop opsteken en hun lelijke gezicht laten zien weet ik dat ik de laatste stap moet doen en eindelijk beginnen te werken met het AA programma.
Het was duidelijk dat ik eindelijk moest gaan beginnen aan de 12 stappen.
Ik vroeg aan een man met wie ik altijd sprak over de AA gemeenschap om me te helpen en dat deed hij.
Hij gaf me een werkblad, hij gaf me opnames om te beluisteren, hij gaf me lectuur en met zijn hulp en een nieuwe belofte " doen wat ik moest doen " was ik bekwaam om mijn weg door de 12 STAPPEN heen te vinden.
En niet zozeer tot mijn verrassing maar meer tot mijn opluchting, vond ik inderdaad de beloften die AA belooft aan zij die werkelijk met het AA programma werken.
Mijn leven gaat nog beter. Mijn leven gaat simpeler. Ik begon te verstaan wat " Geluk ", "Vreugde " en
" Vrijheid" echt betekend.
" Nederigheid " is niet langer een concept maar een groeiend deel van mijn leven.
Is het leven " PERFECT "? Neen.
Is leven gemakkelijker,simpeler en kalmer? Zonder enige twijfel!.
Het leven is voor mij een pad vol bochten geweest en die kom ik nog tegen maar door de werktuigen te gebruiken die ik in AA gekregen heb " de 12 stappen " heb ik geleerd dat ik er mee kan omgaan, soms beter dan anderen.
Ik kon me de wonderbare zaken niet hebben voorgesteld dat het leven nog te bieden had eens als ik nuchter was.
Vergeet de dingen die ik hoop dat ze niet meer gaan gebeuren zoals, geen katers meer, niet meer worden gearresteerd, de nacht ervoor niet meer kunnen herinneren, bezorgt zijn of er genoeg alcohol is tot de volgende dag; Dat alles was onmiddellijk. Dat was allemaal te verwachten.
Wat ik niet kon geloven was dat als ik eens met de stappen begon te werken mijn leven zoveel beter en mooier zou worden.
Ik heb nu een relatie waarvan ik enkel kon dromen ( wij zijn getrouwd drie maanden na mijn vierde " ster " - jaar nuchterheid)
En misschien nog wel het belangrijkste," ik voel me nu een deel van in plaats van een buitenstaander"
Er is hoop voor iedereen die wil doen wat er gedaan moet worden. Ga naar de vergaderingen, neem een " sponsor ", werk met de 12 stappen en vind een Hogere Macht ( wie of wat die /dat ook moge wezen)
Als je het wilt bekom je het en om het te behouden moet je het weggeven.
Bedankt om dit met jullie te mogen delen.
Bob
