Stap 3: Ik Geef De Strijd Op…

“‘Wij namen de beslissing om onze wil en ons leven over te dragen aan de zorg van God zoals wij hem opvatten.”.

Toen ik stap 1 nam en stap 2 een beetje door begon te krijgen, kwam ik uit bij stap 3: de laatste voorbereidende stap. En meteen weer een grote… Met name het stukje “… mijn wil en mijn leven over te dragen…”. Nou; daar zat ik me echt op te verheugen. Maar goed, ik had stap 1 begrepen (mijn probleem heet verslaving en dat heb ik maar te accepteren), stap 2 doorgrond (daarbij moet ik hulp vragen wil ik een kans maken), dus stap 3 zou ik ook wel kunnen masteren.

Gelukkig had ik – toen ik bij stap 3 was aanbeland – al een goede sponsor gevonden. Die stelde me een aantal vragen. Hij vroeg me wat het meest belangrijke woordje was van de eerste regel (‘Wij namen de beslissing…’). Ik dacht ‘beslissing’, tot hij zei dat ik het eens in het enkelvoud moest lezen. Dan stond er ‘IK nam de beslissing’. Het woordje ‘IK’ dus. Ik nam zelf de beslissing. Níet mijn vrouw, níet mijn huisarts, níet mijn familie maar ík nam de beslissing. Dat was een eyeopener, want dat had ik nooit gedaan. Als ik al eens stopte deed ik het voor een ander, om van het gezeur af te zijn. En dan had ik de datum dat ik weer kon beginnen al in mijn hoofd. Redelijk kansloos achteraf.

Mijn wil en mijn leven overdragen was ook een lastige, tot ik door begon te krijgen dat mijn leven – dat er nou niet bepaald florissant uitzag voorafgaand aan mijn opname – het resultaat was van mijn eigen wil. Dus als ik nou mijn eigen wil eens overdroeg aan mijn Hogere Macht, in die tijd nog de fellowship (sponsor, meetings, contact met fellows)? Veel slechter kon ik er niet van worden, met mijn eigen wil had ik er immers een puinhoop van gemaakt…

Pas later kwam ik er achter dat dit de stap van de overgave was, alweer zo’n zwaarbeladen woord. Overgave betekende voor mij dat ik verloren had; niet mijn favoriete uitgangspunt. Nederigheid, nog zo’n woord waar ik niet veel mee had, want zeker in het begin van mijn herstel zat mijn ego me nog danig in de weg. Verder in herstel ben ik gaan beseffen dat nederigheid niet gelijk stond aan onderdanigheid of kruiperigheid, maar eigenlijk een stuk welbegrepen eigenbelang was: nederigheid betekent nu voor mij dat ik best iets kan aannemen van een ander, gelijkwaardigheid, toegeven dat ik de wijsheid niet in pacht heb. En geloof me, dat had ik nodig om in herstel te komen.

Met de ‘wijsheid’ die ik nu heb kan ik zeggen dat de afrondende, voorbereidende stap voor mij staat voor OVERGAVE en de wetenschap dat:

“IK heb dík verloren van mijn verslaving, dus ik ga de suggesties maar eens opvolgen van degenen die het wél kunnen weten.”

Samenvatting voorbereidende stappen (1, 2 en 3)

De voorbereidende stappen leerden me drie dingen:

  1. ik heb een dik vet probleem en dat probleem heet verslaving;
  2. dat los ik niet in m’n eentje op, dus daar heb ik hulp bij nodig en;
  3. dan kan ik dus maar beter níet m’n eigen hoofd volgen maar ‘doen wat de dokter zegt’. Mijn beste denken heeft me namelijk in de kliniek gebracht…

Moeilijker dan dat is het niet. Tuurlijk, je kunt eigenwijs zijn, je kunt de stappen op je eigen manier lezen (sekte!!!) en je kunt weer in je eentje de strijd met je verslaving aanbinden. Weinig kans, want je eigen wil heeft je juist in de problemen gebracht…

Ook ‘smokkelen’ helpt niet echt. Je kunt stap 1 doen (erkennen wat je probleem is), vervolgens stap 2 (ik heb hier hulp bij nodig) maar zonder stap 3 (maar ik doe het toch weer op m’n eigen manier!) schiet het niet echt op. Tenzij je zit te wachten op een herhaling van zetten en heel die ellende opnieuw wilt ondergaan.

Als je de voorbereidende 3 stappen in meer of mindere mate afgerond hebt, ben je warmgelopen en heb je een goede basis voor de marathon.

Tijd voor actie! Ben je klaar voor stap 4 tot en met 9?