EENHEID EN HET GEMEENSCHAPPELIK WELZIJN
" Ons gemeenschappelijk welzijn zou eerst moeten komen; het persoonlijke herstel hangt van de eenheid in AA ".
Het gemeenschappelijke welzijn als hoofddoel van alle groepsactiviteiten binnen, AA wordt duidelijk met de voeten getreden. Het persoonlijke herstel wordt volledig afhankelijk gemaakt van de eenheid die enkel ontstaat als elk lid naar dat gemeenschappelijke welzijn streeft. Men zal zien in de komende tradities dat zowel het gemeenschappelijke welzijn als de groepseenheid elk enig aspect van de Tradities doordringen. De behoefte gevoeld voor constante herinneringen wordt in dit verband toegelicht door een " Verklaring van Eenheid " tijdens de Internationale AA Conventie in 1970 toen A.A. 35 jaar oud was. De verklaring is als volgt verwoord:
Dit zijn wij aan AA `s toekomst verschuldigd,
Om ons gemeenschappelijk welzijn eerst te plaatsen,
Om onze vereniging verenigd te houden,
Want van de eenheid in AA hangt ons leven, en de
Levens van die nog gaan komen af.
Het breidt het gemeenschappelijke welzijn uit tot ver voorbij het bestaande lidmaatschap door de woorden " die nog gaan komen"
Herstel, Dienen en de Eenheid worden bedoeld als AA erfenissen. De " Drie Legaten "
Er kunnen leden van zelfhulpgroepen zijn die de doelstelling van " herstel " in hun geval onbelangrijk vinden omdat zij het doel van hun groep met geen specifieke ziekte associëren. Daarom vind ik dat ik zou moeten verklaren dat ik schrijf, in de veronderstelling zijnde, dat elke fysieke, geestelijke of gevoelstoestand die iemands leven beïnvloedt als een „ziekte" wordt beschouwd waarvan het " herstel " normaal wenselijk zou zijn.
Ik vind deze drie doelstellingen onderling zo afhankelijk en zo op elkaar inwerkend dat een poging om van hen een prioriteit lijst te maken altijd nietig is gebleken. Ik denk ook dat toewijzing door om het even welke vorm van prioriteit, vooral als het met zich meebrengt dat als er ééntje om het even wie van de tweeandere de anderen moet verlaten dit waarschijnlijk een zeer negatief effect zou hebben op het gehele proces van groepstherapie.
Dit zal absoluut tegen de belangen van het individuele lid gaan en kan een vernietigende invloed op de groep als geheel hebben.
Deze bezinningen komen in mijn gedachten wegens de gemeenschappelijke tendens om meer nadruk op de een en ten nadele van de anderen te leggen. Het is zeer gemeenschappelijk voor leden om prioriteit aan hun herstel te geven, zonder te denken aan eenheid en dienen. Anderen wijden veel tijd aan het twaalfde stapwerk maar vergeten de andere behoeften die nodig zijn om tot herstel te komen en doen nauwelijks een directe inspanningen om de groepseenheid te bevorderen.
Anderen kunnen zo geobsedeerd worden door de "eenheid " dat dit het belangrijkst wordt, en zelfs als de enige factor die werkelijk voor hen van belang is.
Omdat zij specifiek op de groep gericht worden, zijn de Tradities natuurlijk van zeer groot belang voor de eenheid.
Ik voel, echter, dat " Traditie Één " duidelijk op de " onderlinge afhankelijkheid " wijst en de interactie die naar hierboven wordt verwezen door het maken van het gemeenschappelijke welzijn en het persoonlijke herstel te aanzien, hebben beiden hun effect die de eenheid veroorzaken.
Hoewel er nauwelijks om het even welk geschil over de absolute behoefte aan eenheid kan zijn, zijn er altijd meningsverschillen of verschillen geweest en zullen er altijd zijn, over de beste manier om dergelijke eenheid tot stand te brengen en te handhaven.
De begin stadia van de Anonieme Alcoholisten in de Verenigde Staten liepen ook niet van een leiendakje.
Ironisch, onder hen die de problemen creëerden van eenheid waren leden van de pioniersgroep die bij geboorte van de vereniging aanwezig waren. Fundamenteel is sindsdien het zelfde gebeurd, niet alleen in geboorteplaats AA maar ook in landen waar de vereniging zich sindsdien heeft uitgebreid, zonder exclusiviteit voor België.
Verschillende mensen zijn verbonden om met verschillende ideeën uit te komen. Gelukkig, zijn het grootste deel van deze ideeën de som van goede bedoelingen. Nochtans, is het haast niet mogelijk om de waarschijnlijkheid te elimineren dat sommige ideeën nog zouden komen uit die weinigen die zich koppig aan een goed aantal van hun oude ideeën houden.
In de laatste paragraaf van het hoofdstuk van " Stap Eén " wordt in het AA boek „Twaalf Stappen en Twaalf Tradities", de „gemiddelde alcoholist" beschreven als "zelfzuchtig tot in het uiterste". Als alle andere negatieve, verdwijnt deze karaktertrek niet automatisch wanneer wij ophouden met drinkend en ons bij AA aansluiten. Inderdaad zijn sommigen van ons zelfs meer zelfzuchtiger wegens het gevoel van onze „overwinning" over het drinken en onze „successen" in het helpen van anderen dat namelijk een uniek feit geworden is. Ik had dit sterke gevoel zelf gehad en vond het zeer moeilijk om anders te denken of te voelen.
Al een hele tijd bleef ik de juiste vaardigheid gebruiken bij het rationalisatie met mijn inspanningen om mijn wil te hebben. Die onder ons die het volledige herstelprogramma ernstig hebben genomen, benadrukken dat de Tradities hen van het tegengif voor dit residu van „oude ideeën" voorzagen. Waar ik betrokken ben, zal in een van de volgende tradities worden gezien. Ik ken van een paar anderen die, spijtig genoeg, zich bleven verzettend tegen de absoluut nodige behoefte om hun houdingen te verandering, Ik dacht ook dat zij voor een aantal jaren van de drank bleven en zij woonde ook meerdere vergaderingen per week bij en deden heel wat dienst op gebieden buiten de groep.
Hoewel de Twaalf Stappen voor persoonlijk herstel waren, konden zij niet voor me werken als ik niet het voordeel van de ervaring van vele duizend, anderen als mij had. AA voorziet hierin door een enorm netwerk van groepen die als apotheken van een uitgebreide waaier van ervaring voorzien door " het delen " en dienen.
Als wij naar de eerste dagen terugkeren vinden wij dat er duidelijk genoeg eenheid tussen de eerste twee pioniers was geweest. Ruzie maken zou hun verhouding gedood hebben.
Zij deden klaarblijkelijk wat noodzakelijk was om samen te blijven. Dit werd toen overgebracht aan de weinig andere leden die akkoord waren om de eerste vergadering te houden. Het was het zelfde soort eenheid dat, niettegenstaande de storing van een paar persoonlijke agenda's, de groep gaande hield en groeiend in wat vandaag een wereldwijde vereniging is geworden. Geen zelfhulpgroep kan overleven, laat staan groeien, tenzij zijn leden aanhoudend met verenigende macht die kracht van " eenheid " blijven produceren die het ontstaan van de groep in de eerste plaats mogelijk had gemaakt.
Zonder een groep, zou ik, me als volledig machteloos individu gevonden hebben om de weg van herstel te volgen. Zonder een verenigde groep zou ik mijn mogelijkheden sterk gehandicapt gevonden hebben. In feite, wanneer ik deel van een groep uitmaakte waar geen eenheid was kreeg ik altijd één gevoel van volledige frustratie. Het was eigenlijk een verenigde groep die me de juiste les heeft gegeven om te leren en de juiste motivatie om effectief te handelen. Het gaf me altijd de juiste basis van waar ik het juiste ding op de juiste tijd en met de juiste mensen kon doen. Anderzijds, leidde het ontbreken van eenheid altijd tot ernstige twijfels over de vraag of ik eigenlijk wel op de juiste plaats was .
Dit alles klinkt banaal en herhaald. Het feit blijft, dat er altijd leden zijn die er niet in slagen om zelfs de duidelijkste behoeften van de groep te zien of te eerbiedigen. Ik aarzel niet om te bekennen dat de banale en de herhaalde raad een groot deel hadden in het maken van het zien van de onregelmatige houdingen die ik had toegepast.
Mijn eigen ervaring en constante observatie van andere zelfhulpgroepen in actie, zowel binnen als buiten AA, hebben me altijd tot de zelfde conclusie geleid. Het ontbreken van een gemeenschappelijk welzijn als eerste doelstelling voor de groep en de individuele activiteit leidt tot een verwarrende atmosfeer van twijfel en verdenking in verband met wie doet wat en waarom doet hij/zij dat.
De misleide individuele assertiviteit verhindert zeer vaak dat persoonlijke meningen vrij gelucht worden en worden voorgelegd voor overweging of worden samengevoegd in het collectieve geweten van de groep. Het geweten maakt verschillende meningen die dan komende van anderen, klinken als zelfverheffing of persoonlijke aanvallen eerder dan echte alternatieven.
De conflicten van worden onvermijdelijk. Dit is het ideale recept voor persoonlijke desintegratie en groepswanorde, vernietigend op elkaar inwerkend en in de greep van een vicieuze cirkel. Het is de antithese van het soort eenheid dat zo levensbelangrijk is voor het uiteindelijke doel van de groep.
Van de eerste dagen van het bestaan AA, werd het duidelijk dat het behoud van het juiste soort eenheid een kwestie van leven of dood voor de vereniging als geheel, voor de groep als groep en uiteindelijk voor de alcoholist op zoek naar herstel was.
De toegeving van onze machteloosheid voor alcohol kreeg voor het eerst belang door de Eerste Stap. De toegeving naar de behoefte aan eenheid binnen AA kreeg voor het eerst belang door de Eerste Traditie.
In het laatstgenoemde geval, echter, maakt de Traditie het voldoende duidelijk dat, tenzij al ons activiteiten, houdingen en gedrag hoofdzakelijk aan het gemeenschappelijke goed worden gericht, het individuele herstel in gevaar zou worden gebracht. Ik denk niet dat er een betere manier is om eenheid te verzekeren deze mening te volgen.
Het brengt verschillende meningen in overeenstemming en verhindert persoonlijke vijandigheid.
Alle Tradities wijzen op de meest gelijkende oorzaken en schrijven preventieve maatregelen voor. Zij brengen een bericht dat niet zonder ernstige gevolgen kan worden genegeerd of worden veronachtzaamd De bedreiging voor de eenheid in verschillende graden is er vanaf het eigenlijke begin van de vereniging geweest.
De mogelijkheid is gebonden aan de uitbreiding met de uitbreiding van het aantal leden lidmaatschap en de toevoeging van nieuwe landen en nieuwe culturen. Dit maakt het voor het concept het gemeenschappelijke welzijn veel belangrijker om voor en door alle leden van de vereniging te worden toegepast, wie en waar zij ook kunnen zijn.
Mijn individuele rol in AA, zoals ik veronderstel, is uiterst klein, hoewel nooit onbelangrijk, wanneer ik mij als deel van een enorme wereldwijde vereniging bekijk Deze overwegingen zijn nuttig in de beoordeling van de omvang van mijn verantwoordelijkheid, eerst naar AA als internationale vereniging en dan naar mijn thuisgroepen. Het is natuurlijk dat het belangrijkste deel mijn verplichting naar de lokale groepen gaan.
Zij vormen de belangrijkste basis van waar ik meest directe hulp kan krijgen waaraan ik behoefte heb en ik kan de hulp directer geven die zij nodig hebben.
Waar de eenheid betrokken is, wordt de basisverantwoordelijkheid die mij als lid van AA. werd overdragen in geen geval beïnvloed door de nabijheid van geografische of culturele en andere verschillen. Het is de omvang van mijn directe bijdrage die varieert.
Zelfs in dit verband worden diverse activiteiten officieel georganiseerd op zowel regionaal als mondiaal niveau, om de individuele landen te versterken in hun bijdrage naar eenheid in AA als geheel.
De Wereld Conferentie, om de vijf jaar georganiseerd, verstrekt een schouwspel van "wereldwijde eenheid" binnen een vereniging die uit mensen bestaan die eerder als hopeloze, onverantwoordelijke en egocentrische dronkaards waren beschouwd.
Om diverse redenen, heb ik nooit het voorrecht gehad om een Wereld Conferentie bij te wonen. Dit betekent niet dat ik niet van de verenigingsgeest, door de aanwezigen verspreid, kon genieten. Na elke Conventie, heeft men ervoor gezorgd dat de "geest" bekend werd gemaakt over de ganse de wereld door, literatuur, persoonlijke correspondentie, foto's, internet, en vooral door het verspreiden met woorden. Dit geeft het bewijs dat het brengen van " de boodschap" verschillende vormen kan aannemen. Het brengen van de Conventieboodschap is belangrijker dan aanwezig zijn. Ik beschouw dit als een deel van de verantwoordelijkheid van het individuele lid voor AA ’s eenheid.
Mijn persoonlijke ervaring in directe bijdrage naar eenheid over de grenzen van mijn geboorteland is beperkt tot mijn participatie aan de " Duitse Algemene Dienstenconferentie" en de " Europese Dienstenvergadering " in Frankfurt, Duitsland in 2003 en 2005 gehouden.
Zij worden nog regelmatig om de twee jaar gehouden en twee vertegenwoordigers van België nemen gewoonlijk deel aan elk van deze vergaderingen. De deelnemers komen uit diverse Europese landen maar hun houdingen ten opzichte van elkaar individueel en ten opzichte van de vergadering als geheel is het beste teken van het belang van die " eenheid " die om het even op welk niveau wordt gehecht.
Ik wil nog opmerken dat het thema van de vergadering in oktober 1999 gehouden, was:
„EENHEID - de HARTSLAG VAN AA"
En dat voor oktober 2003 waren „EENHEID IN een VERDEELDE WERELD".
Voor mij benadrukt dit de behoefte aan constante herinneringen dat een uiterst belangrijk stuk van de boodschap dat aan elk individueel lid, hetzij een nieuwkomer of een " oldtimer " moet worden doorgegeven, is dat de eenheid slechts kan bereikt en gehandhaafd worden, door trouw voor onze gemeenschap te dienen.
Het is misschien belangrijker om op te merken dat de " drie legaten - Eenheid, Dienen en Herstel " worden geplaatst binnen de cirkel in het embleem van AA. Voor mij, is dit nog een andere bevestiging dat de drie doelstellingen onderling afhankelijk en interactief, evenals onontbeerlijk zijn.
Ik begon eigenlijk om de Tradities ernstig te nemen toen de groep waarvan ik torn lid was klaarblijkelijk problemen van eenheid had. Ik had een gevoel en was van mening dat mijn houding ten opzichte van enkele leden individueel en groep als geheel een schadelijk effect op de stabiliteit van de groep zou kunnen hebben. Ik kon niet stoppen met te denken aan de mogelijkheid dat ik één van hen was die bijdroegen, direct of indirect, bewust of onbewust, aan de verergerende situatie.
Ik kon niet aan de conclusie ontsnappen dat er fouten van mijn kant evenals van de andere leden waren. Een ganse tijd liet ik dit gevoel voor wat het was en er waren duidelijke tegenslagen in mijn eigen welzijn. Het was daarom en in eigen belang om naar inzicht te streven door middel van een inventaris in de geest van onze Tiende Stap.
Die inventaris wees ondubbelzinnig op het feit dat iemand, ergens en op de één of andere manier, niet het gemeenschappelijke welzijn vóór al het andere zette. De verraderlijke tussenkomst van rationalisatie, ontkenning, uitdagendheid en zelfverheffing resulteerde in het uitsluiten van mezelf van de lijst van die aansprakelijk waren om dat soort fout te maken.
Als flarden me terug aan dit soort banale logica herinneren kan ik geen gevoel van verlegenheid onderdrukken.
Het gebrek aan juiste kennis van de Tradities beroofde me van de constante herinneringen die ik nodig had en dit liet vrij spel voor mijn persoonlijke wil.
Ik zocht niet naar een of ander soort raad omdat ik niemand kende die het beter wist dan ik deed. Gerechtvaardigd door mijn speciale ervaring en zeldzame wijsheid.
Schrijvend over eenheid en het gemeenschappelijke welzijn, moet ik weer
opnieuw twee tekeningen bekijken die aanzienlijk hebben geholpen om met mijn eerste gedachte steeds te denken aan de positieve aspecten van het groepswerk en het rampzalige effect van negatieve elementen die in het lidmaatschap kruipen.
De AA Wereld Services Inc. publiceerde een boekje met de titel:
" De Twaalf Geïllustreerde Tradities ".
De twee tekeningen in kwestie komen ziet men in de " Eerste Traditie ".
De eerste tekening toont een rij mensen op en rots aan de rand van de zee. Zij houden, in een gezamenlijke inspanning, stevig mekaars handen om alzo een sterke menselijke ketting te vormen.
De eerste persoon op de eigenlijke rand steekt de vrije hand uit naar een verdrinkende persoon die naar hulp uitkijkt. De andere tekening toont een aantal personen die op de kale tak van een reusachtige boom zitten. De persoon die op de tak tegen de boomstam zit, zit met zijn/haar rug naar de anderen en met één hand zaagt hij in die tak die bijna halverwege is doorgezaagd.
De anderen kijken perplex naar het gene dat daar gebeurd. Belangrijk voor mij is dat er geen titel of ondertitelteling aan deze tekeningen is toegevoegd. Was dit soms niet noodzakelijk?
Als ik om één gevraagd werd, zou ik " tijd om te bezinnen " voorstellen. Dat is wat zij voor mij geweest zijn sinds ik hen voor het eerste zag.
Ik kan me geen beelden herinneren of om het even welke AA literatuur te hebben gelezen die zulk een invloed op mijn rol als lid van AA hebben gehad.
De kunstenaar is erin geslaagd om met genoeg eenvoud en met ongelooflijke duidelijkheid me de voordelen van de solidariteit van één hand en aan de andere kant de totale verwoesting die kan voortvloeien uit het gedrag van één enkel persoon te laten zien.
De meeste weerspiegelingen over eenheid die elk ogenblik als ze in mij opkomen worden ongetwijfeld beïnvloed door deze tekeningen.
Ik blijf altijd mijn allereerste gedachten over deze beelden herinneren..
Zij veroorzaakten twee belangrijke vragen.
Wat doe ik en wat doe ik niet om de groepseenheid te ondersteunen die zo duidelijk in de eerste tekening wordt uitgedrukt?
Wat doe ik of doe ik niet, dat op één of andere manier kan bijdragen tot de dreigende tragedie die zo duidelijk in de tweede tekening wordt afgeschilderd?
De juiste nuchtere antwoorden kwamen er niet gemakkelijk. Mijn vaardigheid bij het rationaliseren was nog zeer levendig, Klaar om een helpen hand te geven en het rechtvaardigen van ontkenning en traagheid van mijn kant.
De eerste tekening heeft zich in mijn geheugen als symbool van eenheid genrand. De nadruk rust automatisch op het strakke vasthouden van alle handen over gans de lijn. De collectieve kracht van een verenigd team wordt geven aan de man vooraan. Zij staan allemaal achter elkaar, en elke één geeft de kracht door zij die van de achtersten krijgen en hen de sterkte geeft om die vooraan af te lossen. Dat is het soort daden is het verstrekken van de enige zekerheid van het succes.
Met enkel één persoon die geen hand vasthoudt, of een zwakke, weke neutrale greep toepassen is er een ernstig risico van de gehele ketting breekt.
Met deze bedenking wordt de volledige vaststelling van de verantwoordelijkheid die op mij als lid van het reddingsteam wordt geplaatst duidelijk. Ik zou ontrouw zijn aan mijzelf en de groep, als ik die verantwoordelijkheid negeer of onderschat. Ik zou dan handelen zoals de man met de zaag.
Het eindresultaat zou zeer gelijkaardig kunnen zijn. In de raad die ik heb gekregen van de eerste tekening wordt me ook gewezen op het negatieve effect dat kan voortvloeien van het " Twaalf Stap werk " dat ik op mijn eentje zou doen. Ons " Twaalf Stapwerk " is groepswerk.
Het is hoofdzakelijk een gezamenlijke inspanning. Alle vormen van individuele activiteit, is geldig en efficiënt indien slechts uitgevoerd in het kader van de groep en AA als geheel. De eerste tekening toont een reddingsteam. Één enkele persoon kon zeer gemakkelijk geslipt zijn, in het diepe water zijn uitgegleden of zijn gevallen en de rol opeisen van zowel slachtoffer als redder. Dit, behalve het risico dat de dienst mij in de val kan lokken om lof te eisen voor mijn inzet.
Wat betreft de tweede tekening, was ik eerder te snel in het plaatsen van gezichten op de man met de zaag, er goed voor zorgend dat ik mijn eigen gezicht niet tegen kwam. Het kwam dat ogenblik ook in mij op dat men dit ook gemakkelijk zonder een zaag, of een ander tastbaar hulpmiddel kon doen om het zelfde resultaten te bekomen.
De zaden van verdeeldheid kunnen zonder enige instrumenten te gebruiken gezaaid worden. Een " zelfwil " mentaliteit is meer dan genoeg. Negatieve houdingen, privé agenda's en opgeblazen persoonlijkheden kunnen zeer subtiel werken en vaak zonder enige kwaadwillige bedoeling. Zodra zij beginnen, kunnen hun rampzalige gevolgen nauwelijks worden verhinderd, vooral wanneer de bron niet gemakkelijk te vinden is.
Dat is waarom ik aanvankelijk de mogelijkheid niet had overwogen dat ik één van de bronnen zou kunnen zijn.
Met de tijd werd ik nuchter genoeg om mezelf in het onderzoek naar de bronnen te betrekken. De tiende Stap moest erbij worden betrokken. De vragen werden gesteld door een andere houding: en zo waren de antwoorden
Is er iets verkeerd in wat ik doe? Is er rechtvaardiging voor wat ik „niet" doe? Ik kan het verkeerde doen maar niet met de specifieke bedoeling om de groep te schaden.
Kon ik de groep schaden berokkenen door teveel individuele betrokkenheid bij de uitsluiting van andere leden? Dergelijke betrokkenheid kan met een eenvoudige wens begonnen zijn om meer dienst te doen door een secretaris te worden.
Ik kan overwogen hebben dat gewoon lidmaatschap veel te weinig is om in de schijnwerpers te staan. Het lokmiddel van „bevordering" als het aantrekken van meer aandacht, belang en lof kon zeer goed de hoofd, als niet enig, motivatie geweest zijn voor het harde werk. Ik kan de gedachte weg geborsteld hebben dat " Twaalf Stapwerk " absoluut niet het voorrecht van de secretaris of andere dienstafgevaardigden is. Tevens is het hun monopolie niet.
De „gewone" leden hebben namelijk over het algemeen meer tijd om zich aan dergelijke dienst te wijden eenvoudig omdat zij geen tijd moeten besteden aan zogenaamde officiële kwesties.
Ik leerde uit mijn eigen bittere ervaring dat het misplaatste en verkeerd enthousiasme misschien de belangrijkste oorzaak van persoonlijkheidsconflicten is, met de meeste leden op groepsvergaderingen achter latend als een gevangen publiek.
De verkeerde soort toewijding kan zo schadelijk zijn zoals volkomen apathie. Wanneer om het even welk van deze negatieve houdingen in een aanval op de gevoelige stabiliteit van de groep resulteren, beginnen de minder ervaren leden het gewaagd, evenals onhandig te vinden, om zich nog vast te klampen aan een onstabiele structuur. De uittocht begint en de redenen door die door zij die gaan worden gegeven kunnen vaag klinken. Niettemin, zijn de echte redenen best genoeg voor zij die echt geëngageerd zijn met de eenheid en het gemeenschappelijke welzijn.
In de geschiedenis van de meeste zelfhulpgroepen komt men met een interessante variatie van dergelijke problemen op de proppen.
Er zijn zo vele interpretaties als er persoonlijke meningen zijn en die kunnen allen zo worden gemaakt om te leiden naar het gemeenschappelijke welzijn.
Een feit dat uit deze geschiedenis te voorschijn komt is dat een goed aantal oldtimers een onnodig lange tijd nodig hebben om te leren dat zij zo veel capaciteiten hebben om groepen te ruïneren als om hen op te starten.
In het geval van AA wordt deze mogelijkheid gezien door de manier waarop deze oude oldtimers de Tradities interpreteren. Er zijn zo vele interpretaties als er persoonlijke agenda's zijn en zij kunnen allen worden gemaakt te verschijnen zoals geleid naar het gemeenschappelijke welzijn.
Ik merk in de tweede tekening op dat het zagen als handeling van enkel één persoon wordt getoond. Wat doen de anderen eigenlijk om de ramp verhinderen? De uitdrukkingen van afkeuring, ongenoegen en afschuw kunnen zeer weinig positief effect hebben, vooral van mening zijnd dat hij/zij met de zaag zijn de andere de rug heeft gekeerd.
Kon het zijn dat enkele passieve leden, bewust of onbewust, eigenlijk, direct of indirect, die met de zaag aanmoedigen om verder te doen ? De ervaring toont aan dat de verdeeldheid zaaiende elementen de tendens hebben om beïnvloede kliekjes te organiseren, indien niet geleid door één en de juiste persoon.
Maken de leden deel uit of niet van dergelijke klieken en zijn ze werkelijk bewust van wat er eigenlijk gebeurd en van het kwaad dat hieruit kan voortvloeien? Vindend zij het misschien geschikter om het te negeren of misschien passief toe te kijken of enkel woorden van afkeuring in de oren van anderen te fluisteren?
Kon zulke situatie vanaf het begin worden verhinderd?
Met dieper nadenken, kunnen beide tekeningen meer aspecten van groepsdynamica in zelfhulpgroepstherapie uitbrengen. De tekeningen lijken op een schets en zijn eenvoudig. Vreemd genoeg was het hun eenvoud dat voor mij dergelijke enorme gebieden van inspiratie betreffende eenheid en het gemeenschappelijke welzijn heeft geopend. Zij hebben feiten en mogelijkheden geopenbaard die geen bedoelingen van de kunstenaar konden uitgemaakt hebben. Zij hebben in mij een manier om te denken geïmplanteerd die me leiden in mijn relaties met de groep en met alles en iedereen die om het even welke connectie met de groep heeft.
Dit is ook waarom ik steeds opnieuw een Tiende Stap inventaris maak van mezelf en niet van anderen, wanneer de dingen binnen de groep verkeerd beginnen te gaan. Die inventaris kan niet tot om het even welke zinnige conclusies en actie leiden tenzij in het kader van de Tradities uitgevoerd.
Ik was één van hen geweest die, bewust of anders, te veronderstellen dat de groepseenheid automatisch als uitvloeisel aan het groepgemeenschappelijk doel kwam. Met andere woorden, had ik de neiging om te veronderstellen dat iedereen, met inbegrip van mezelf, niets zou doen wat tegen het verklaarde doel ingaat. Dit kon een echt gevoel geweest zijn maar het kon ook de geschiktste houding voor me geweest zijn om als individu te nemen.
Welk motief er ook had achter gezeten, er werd mij uiteindelijk bewezen volkomen verkeerd te zijn om die houding aan te nemen. De veronderstelling zelf was schadelijk geweest. De eenheid was aangenomen als een vaststaand feit en ik zag daarom geen reden om er moeilijk over te doen.
Ik heb vaak, bij mezelf en anderen opgemerkt, dat de behoefte, als individuele lid, de bijdrage naar eenheid eigenlijk slechts wordt erkend wanneer er een crisis van verdeeldheid de kop opsteekt. Het belang van preventieve inspanningen schijnt minder duidelijk te zijn dan het belang van herstellende actie.
Mensen zoals ik moeten de reële mogelijkheid erkennen dat niet allen die op de groepsvergaderingen aanwezig zijn voor het doel wat wij ons voorstellen komen.
Als het geen gebrek aan eerlijkheid was, zou het gebrek aan inzicht in mezelf moeten geweest zijn dat het moeilijk voor me maakte te realiseren, laat staan de mogelijkheid het feit niet te erkennen, dat ik één van die leden kon geweest zijn.
Dit is wat me de volgende conclusie ,voor dit soort leden, laat maken, de vraag van eenheid stelt zich of is gesteld, enkel als het op één of andere manier zijn of haar eigen persoonlijke werk beïnvloedt. Het is een geval van persoonlijke ambitie, niet het gemeenschappelijke welzijn dat op de eerste plaats zou moeten komen. In mijn geval, was dit een zeer het subtiele mentale voorwaarde, geholpen en bijgestaan door een sterke overtuiging dat mijn uiterste toewijding aan AA me automatisch van de mogelijkheid uitsloot om de groep in elk geval schade te berokkenen.
Mijn persoonlijke verantwoordelijkheid aangaande de groepseenheid wees nooit mezelf maar altijd anderen aan die moeilijkheden zochten.
Bij het behandelen van problemen over de eenheid op groepsvergaderingen, was het aantrekken van sympathie en steun voor mijn oplossingen, ongeacht of er andere en betere waren het voornaamste waar ik werkelijk in geïnteresseerd was. De oplossingen door anderen voorgesteld ongeacht of ze beter waren of slechter, of andere mogelijkheden, diende enkel om aanzienlijke wrok te verwekken als ik minstens niet op de één of ander manier deel van werk en lof kon uitmaken van de betere voorstellen.
Ik kan me lezers veronderstellen die met verdenkingen hebben over de motieven achter deze „bekentenissen" van mijn en vele anderen die nog die nog gaan komen.
Ik begrijp en sympathiseer volledig met hen. Ik ervoer dergelijke verdenkingen zelf.
Nochtans, ten voordele van deze lezers, zou ik willen toevoegen dat ik besliste na het lezen van dergelijke „bekentenissen" door anderen en na het overwinnen van mijn eigen verdenkingen over hun motieven en ze te beoordelen.
Zelfs zij die echt aan de groepsvergaderingen deelnemen en zich bewust zijn van het enige doel, wat ik later begon te doen, terwijl het erkennen van de absolute behoefte aan eenheid, erkennen hun volledige individuele verantwoordelijkheid niet om iets in die richting te doen. De meeste beginners die ik heb ontmoet sinds ik mijn houding veranderde waren weggegaan zonder enige raad, of voorbeeld, over het gebruik van de Tradities . Het is daarom dat ze er zelden aan denken dat zonder een goede handvol kennis van de principes en de Tradities, dat zij het meeste belangrijke stuk van hun persoonlijke verantwoordelijkheden naar de groep niet kunnen begrijpen
De behoefte aan constante preventieve inspanningen kan niet sterk genoeg worden benadrukt. Er waren tijden toen de goed bedoelende leden van mijn groep geen alternatief hadden dan hard te werken om de verloren eenheid opnieuw te vestigen.
Als de situaties als deze door preventieve maatregelen vermeden waren die zo duidelijk in de Tradities worden gespecificeerd, zouden wij al geen energie moeten hebben verspillen in het oplossen van die problemen die in de eerste plaats konden vermeden te zijn.
Daar schijnt in velen van ons, niet noodzakelijk alcoholisten in AA, bepaalde neigingen te zijn die, als ze niet constant onder waakzaamheidgehouden werden, ons tot een roekeloze achtervolging van persoonlijk prestige of materiële verrijking, of allebei zou kunnen leiden. Het vereist hard werk om deze neigingen onder constante waakzaamheid te houden, hetzij in ons of in anderen.
Men kan juist zijn als men zegt dat sommige van deze neigingen natuurlijke instincten zijn. Zij kunnen ook aanwijzingen van een positieve dynamische persoonlijkheid zijn en kunnen enorme positieve resultaten geven indien geschikt toegepast.
In mensen zoals ik , kunnen zij echter gemakkelijk de controle verliezen enkel juist zo gemakkelijk onbekend kan blijven. Gelukkig, in veel gevallen als het mijne, worden de rusteloosheid en de verwarring door de situatie gecreëerd zo ondraaglijk dat wij geïnspireerd,om niet te zeggen gedwongen worden naar een verklaring en naar een remedie te zoeken.
De stappen hebben de hulpmiddelen voorzien waarmee ik naar een verklaring kon zoeken, evenals een remedie, maar slechts voor zover mijn persoonlijkheid als een enkeling betrokken was - met andere woorden mijn verhouding met mij en met God betrokken was.
Dat, is echter verre van genoeg.
In AA is het individu hoofdzakelijk een lid van een gehele vereniging, met de groep als basis van waaruit alle leden hun verplichtingen aan de vereniging nakomen.
Daarom verstrekten "DE TRADITIES " de hulpmiddelen waardoor ik zowel naar verklaring en oplossing kon zoeken als een individu, ook een lid van een groep waarvan het individuele welzijn - met andere woorden mijn verhouding met de groep afhangt.
De tradities, zoals de Stappen, boden me richtlijnen voor preventieve maatregel aan, evenals oplossinen en beschermingen. Het volledige pakket van preventieve en oplossende richtlijnen voor mij, zowel als individu en als groepslid, was bevat in de Stappen en de Traditie.
Het is in mijn eigen belang om mezelf te blijven benadrukkend dat het programma zeer onregelmatig zal functioneren als het geen stevig pijlers als basis heeft.
Hoewel ik blijf verwijzen naar de Tradities komen mijn herinneringen directer uit mijn relaties met de groep, of groepen, die me op mijn reis naar herstel hebben begeleid. Met andere woorden wat ik door AA heb bereikt kwam door de groep. Het is dan ook maar natuurlijk dat de verdere vooruitgang daarom slechts door verdere participatie in het groepswerk kan worden verzekerd. Wat niet zo natuurlijk zal klinken is het feit dat het belangrijkste deel van het groepswerk erin bestaat de eenheid te handhaven.
Zonder eenheid zal geen groep ontvankelijk zijn voor enige positieve bijdrage die ik er aan het heb gegeven. Ik ben de maximum mogelijke bijdrage naar eenheid gaan beschouwen als een persoonlijke behoefte .
Ik ga eenvoudig niet met de verklaring in de Eerste Traditie akkoord.
Ik voel diep in me de behoefte om te reageren op het essentieel onderdeel van mijn herstel.
Het is geen advies dat uitgedeeld betwist, genegeerd of zelfs veronachtzaamd kan worden. Het is voor mij een verklaring van het feit, dat als er geen gepast belang aan gegeven wordt door daden en woorden, het mijn kansen ernstig kan aantasten om van echte nuchterheid te genieten.
Ik kan, eerlijk, geen belangengeschil tussen het gemeenschappelijke welzijn en mijn persoonlijke herstel zien.
Ik zie nochtans ernstige risico's voor mij persoonlijk en evenals voor de groep, in het geen voorrang verlenen van aan het gemeenschappelijke welzijn in al mijn activiteiten en houdingen als groepslid.
Het is onvermijdelijk om verschillende meningen en adviezen te hebben over " hoe de eenheid te bereiken en te bewaren". Ik veronderstel men kan zeggen dat deze verschillen gezond kunnen zijn en zelf tot eenheid kunnen leiden, zodra zij uiteindelijk effectief in overeenstemming worden gebracht. Het verzoeningsproces is op zichzelf duidelijk bewijsmateriaal dat alle partijen de behoefte aan eenheid erkennen. In feite, zijn de Tradities het resultaat van een reeks compromissen tussen een zeer grote verscheidenheid van meningen.
De allereerste raad die aan AA leden werd geven was " laat het eerste glas staan, blijft naar de vergaderingen komen en alles zal in orde komen".
Deze raad was een toegevoegde betekenis met vooruitgang in mijn nuchterheid. Het is betekenisvol uitbreidt tot het leren van en het uitoefenen van de principes en de Tradities. De uitbreiding omhelst hoofdzakelijk mijn rol als lid met betrekking tot de andere leden, zowel individueel als collectief als leden van de zelfde groep.
Het omvat natuurlijk ook mijn verantwoordelijkheden als lid van de gehele vereniging. In het verleden, werd de uiteindelijke doelstelling van het bijwonen van vergaderingen gezien als vorm van nuchterheid, haalbaar door de Twaalf Stappen.
Met het toevoegen van " De Tradities " als deel van het therapeutische recept, werd het gemeenschappelijke welzijn " een deel van de uiteindelijke doelstelling.
Alvorens ik ernstige aandacht aan de Tradities begon te schenken, was ik gelukkig onbewust geweest van de ernstige verantwoordelijkheid om direct voor de groepseenheid te werken . Ervoor zorgend dat ik niets deed om die eenheid door mij te onderbreken was voor mij al meer dan genoeg , vooral wanneer bij het vergelijken van hen die, naar mijn mening, probleem veroorzaakten
Met de eerste eerlijk blik op de Tradities, kreeg de kwaliteit van mijn verkregen nuchterheid zeer slechte punten.
Begrijpelijk, de beoordeling gemaakt op de criteria onderstreept door de Tradities toonde me dat ik er nog vrij ver vanaf was, van wat ik in termen van echte nuchterheid kon bereiken.
Van de bovengenoemde " weerspiegelingen " zal worden gevonden dat ze een aanzienlijke relevantie hebben voor het concept van leiderschap en gezag dat in Traditie Twee wordt voorzien.
Jos P - AA - 2010
